بومی گرایی را می توان به نوعی بازگشت به سنّت ها و اصالت های فرهنگی یک جامعه دانست. سنّت هایی که هویت و اصالت فرد و جامعه را مشخص و آن را از سایرین متمایز می سازد. بازتاب این جریان در ادبیّات، ادبیّات بومی یا ادبیّات اقلیمی نامیده می شود. ادبیّات بومی یا ادبیـّات اقلیمـی به ادبیّاتـی گفتـه می شـود که سرشـار از لغـات و اصطلاحـات محلـی، ضرب المثل ها، آداب و رسوم، باور ها و عقاید منطقه ی خاصی باشد. این مقوله ی ادبی که از اواخر قرن نوزدهم وارد ادبیّات می شود از نظر علوم مردم شناسی و جامعه شناسی قابل مطالعه و بررسی است. در ایران نیز اقلیم گرایی در داستان نویسی معاصر به طور جدّی از دهه ی 30 آغـاز و در دهـه های 40 و 50 شمسی به اوج خـود می رسد. هوشنگ مرادی کرمانی، نویسنده ی موفّق ادبیّات کودک و نوجـوان، با بهره-گیری از این نوع ادبیّات، تصویر روشنی از فرهنگ عامه ی مردمان سیرچ و کرمان را برای خوانندگان آثارش ترسیم می کند. این پایان نامه سعی دارد به بررسی مولفه های بومی و اقلیمی آثار نویسنده ی مذکور پرداخته و آن ها را استخراج نماید.