مقدمه: سرطان پروستات شایع ترین سرطان تشخیص داده شده و دومین علت مرگ مردان آمریکایی می باشد. از بین همه سرطانها، فقط سرطان پروستات است که شیوع آن به سرعت با افزایش سن افزایش می یابد؛ بنابراین افزایش سن مهم ترین فاکتور خطر برای ابتلا به سرطان پروستات است. همچنین برخی مطالعات تاریخچه خانوادگی مثبت سرطان پروستات، چاقی و وازکتومی قبلی را به عنوان عوامل خطر در ابتلا به سرطان پروستات پیشنهاد می کنند. استراتژی های شایع تشخیصی در سرطان پروستات شامل استفاده کافی از ترکیب معاینه انگشتی رکتوم، سطح psa سرم، سونوگرافی ترانس رکتال و بیوپسی سیستمیک می باشد. پیش آگهی بیماران مبتلا به سرطان پروستات برحسب سن، مرحله بیماری و درجه پاتولوژی آن متفاوت است. طبق مطالعاتی که در رابطه با سرطانهای شایع در ایران انجام گرفته است سرطان پروستات در رده دهم سرطانهای شایع کشور می باشد و این مطلب لزوم بررسی میزان بقای سرطان پروستات را روشن می سازد. هدف از این مطالعه بررسی میزان بقای بیماران مبتلا به سرطان پروستات برحسب سن، محل سکونت، نمره گلیسون، مرحله بیماری، نوع جراحی، نوع هورمون درمانی و پرتودرمانی دریافتی می باشد. مواد و روش ها: مطالعه تحلیلی بر روی 100 بیمار مبتلا به سرطان پروستات مراجعه کننده به بیمارستانهای شهدای کارگر و شهید رهنمون از سال 1380 الی 1390 انجام شد. ابزار مطالعه پرسشنامه حاوی اطلاعات دموگرافیک بیماران بود که با تماس تلفنی و مراجعه به پرونده آنها تکمیل گردید. در پایان مطالعه میزان بقا سنجیده شد. یافته ها: میانگین مدت بقای بیماران مورد مطالعه 94/4± 78/70 ماه و میانه مدت بقا در کل نمونه ها 62 ماه به دست آمد. در این مطالعه میزان بقا ارتباط معناداری با سن( 0001/0(p-value=، نمره گلیسون (0000/0(p-value= مرحله بیماری(0000/0= (p-valueنوع جراحی(0180/0=pvalue ) نوع هورمون درمانی(0001/0=p-value)وپرتودرمانی دریافتی(0289/0=p-value)داشت. همچنین میزان بقای 5 ساله بیماران نیز 84/53درصد به دست آمد. نتیجه گیری: بقای بیماران مبتلا به سرطان پروستات ارتباط معنا داری با سن، نمره گلیسون ، مرحله بیماری، نوع جراحی، نوع هورمون درمانی و پرتودرمانی دریافتی داشت. کلمات کلیدی: سرطان پروستات، بقا،psa