این پژوهش با هدف بررسی نرخ نگرش نسبت به زنان در سریال های تلویزیونی انجام شده است و به بررسی حجم حضور زنان در سریال های تلویزیونی، گفتمان جنسیتی ارایه شده در سطح فردی، ساختاری و نمادین و نرخ مناسبات جنسیتی کلامی و غیرکلامی در بین کنشگران زن و مرد در سریال های تلویزیونی پرداخته است. این پژوهش به صورت میدانی و با روش تحلیل محتوا و تحلیل گفتمان سریال های تلویزیونی که به صورت تصادفی ساده از میان سریال های ایرانی ای که در سال 1391 برای اولین بار از صدا و سیما پخش شده اند، انجام گردیده است. در زمینه ی حجم حضور زنان، پژوهش نشان داد که از نظر تعداد نقش، مردان حضور بیشتری از زنان دارند در زمینه ی نوع نقش، زنان عموما در نقش دوم حضور دارند و در زمینه ی سن بازیگران، زنان حضوری کم رنگ در نقش های مربوط به سنین پختگی (میان سالی و پیری) دارند. در زمینه ی گفتمان جنسیتی در سطح فردی، زنان مستقل از نظر تعداد نقش و زمان نمایش، حضور کم تری نسبت به زنان وابسته و مردان مستقل دارند. در زمینه ی گفتمان جنسیتی در سطح ساختاری، در مولفه ی تقسیم کار جنسیتی، زنان بیشتر در فضای خانگی توصیف شده اند و در مولفه ی قدرت، زنان کم تر به تصمیم گیری و فعل مستقل، به رغم مخالفت مردان پرداخته اند. در سطح نمادین نیز زنان عموما در فضاهای عرفا زنانه نمایش داده شده اند. در زمینه ی مناسبات جنسیتی کلامی و غیرکلامی نیز در هر چهار منظر مناسکی شدن رفتار، رتبه بندی کاری، لمس زنانه و عقب نشینی مقبول، زنان نقش کم رنگ تری نسبت به مردان دارند. ?