پرسش اصلی پژوهش حاضر این است که "ویژگی های هویتی و عقیدتی جریان های سیاسی عربی در عراق بعد از سقوط صدام حسین باعث برجسته شدن چه عناصری در رفتار سیاسی آنها شده است؟" پاسخ مطرح شده در قالب فرضیه پژوهش بر این اساس است که "عنصر قومیت و هویت های فروملی عناصر اصلی تعیین کننده رفتار سیاسی جریان های سیاسی عربی بعد از سقوط صدام حسین می باشد که این عوامل مرجح بر منافع ملی عراق می باشند. در عراق بعد از صدام چهار جریان که عبارتند از اسلام گرای شیعی، سنی گرا، سکولار و اپوزیسیون برانداز در سیاست کشور نقش اصلی را برعهده داشته اند که به علت نبود هویت عراقی، تداوم حیات عناصر ازلی و رقابت سنگین و حتی جنگ داخلی میان شیعی و سنی در طول ده سال گذشته عنصر اصلی و مبنای رفتارشان منبعث از عوامل قومی و فروملی بوده است و این امر تمامی وجوه کشور را حتی در خارج از حیات سیاسی را در برگرفته است. مبنای رفتار این جریانات عرب در درجه اول ناشی از هویت فرقه ای یعنی مذهب و سپس عناصری همچون قومیت عربی، قبیله، خانواده و ... بوده است که این امر مرزهای هویتی و روانی فرو ملی را به مرزهای واقعی و بر روی زمین تبدیل کرد و زمینه را برای انشقاق و تفکیک هرچه بیشتر جامعه مهیا نموده است. این جریانات همواره پتانسیل این امر را داشته اند که منافع ملی عراق را فدای منافع فرقه ای و فروملی خود سازند و آنچه برای اینها از ارزش تهی بوده، ملت عراق و منافع آنان است