روشن است که مدل فنرهای مجزا (مدل وینکلر) نمی تواند رفتار واقعی خاک، برای تعیین اندرکنش میان خاک و پی را بدرستی نشان دهد. در واقع خاک پیرامونی پی در معرض نشست هایی قرار می گیرد که مدل وینکلر نمی تواند این پدیده را در نظر بگیرد. در حالی که خاک در معرض تغییرمکان هایی بسمت پایین قرار می گیرد، خاک پیرامونی در مقابل آن مخالفت می کند. بنابراین اندرکنش میان خاک پیرامونی، پی و خاک زیر پی منجر به تغییرشکل های کاسه ای پی می گردد. بمنظور اینکه مدل وینکلر بتواند چنین رفتاری را نشان دهد، در این پژوهش فنرهایی در لبه پیرامونی پی گسترده و فنرهای نقطه ای متمرکز در دو انتهای پی نواری بکار برده شده است. سختی فنرهای گوشه درصدی از سختی فنرهای وینکلر بوده بگونه ای که مجموع سختی فنرهای گوشه و میانی برابر مجموع سختی فنرهای وینکلر می باشد. از آنجا که تحلیل های انجام شده برای یافتن لنگرهای بدست آمده از بارگذاری برای محاسبه میزان میلگرد طراحی پی می باشد، بنابراین هدف ما یافتن ضریبی است تا لنگرهای بدست آمده از این مدل بتواند با لنگرها مدل مرجع مطابقت داشته باشد. برای بررسی اثر خاک زیر پی نیز فنرها با سختی متغیر بکار برده شده و سپس به بررسی مدل پسترنک که از جمله مدل های پرکاربرد در تحلیل پی های الاستیک می باشد، پرداخته شده است. این پژوهش هر دو نوع پی گسترده و نواری را مورد بررسی قرار می دهد. برای پی نواری، نوارهایی به طول 3، 6 و 12 متر به عرض 1 متر در نظر گرفته می شود. برای پی به طول 3 متر با سختی بستر 345 تن بر متر مربع، ضخامت های 2/. ، 3/. ، 45/. ، 5/. ، 6/. و 9/. متری و برای ضخامت 6/. متر ks های 345، 684، 853، 1022، 1528و 2033 تن بر متر مربع بکار برده شد. برای پی گسترده ابعاد 12×12، 12×18 و 12×24 متر با ضخامت های 6/. ، 1 و 2 متر مورد بررسی قرار گرفته اند. در نهایت می توان نتیجه گرفت که اصلاح روش وینکلر با بکار بردن فنرهای کناری موجب بهبود نتایج تحلیل می شود. بکار بردن روش پسترنک نیز لنگرها را به لنگر مدل مرجع نزدیک تر می نماید. همانگونه که از نتایج آشکار می شود بکار بردن روش فنرهای متغیر به شیوه ای که بیان شد اثر چشمگیری در بهبود لنگرهای بدست آمده ندارد.