در چند سال اخیر، بسیاری از شاعران معاصر در راه های مختلفی به"آزمون و خطا" پرداخته اند تا روشی منحصر به فرد در راستای"زیبایی آفرینی" در شعر ارائه بدهند. یکی از مهمترین این روش ها زیبایی آفرینی از طریق "هنجارگریزی دستوری" است. مسئله ای که تا قبل از نیما و حتی بعد از او، در بهترین حالت، تنها در راستای رعایت وزن عروضی به کار می رفت و در غیر این صورت، در اکثر موارد، اشتباهی از سوی مولف تلقی می شد. این نوشته با بررسی نمونه های این هنجارگریزی در شعر چهار شاعر معاصر و خوانشی دقیق تر از تئوری های ارائه شده در این زمینه، نشان می دهد که اگرچه کاربرد این هنجارگریزی در راستای زیبایی آفرینی به طور کلی بی سابقه نیست، اما شعر معاصر توانسته است ثابت کند که می توان آن را به عنوان ابزاری مستقل برای شعرآفرینی پذیرفت.