در این مطالعه اثر گلیسرول و سوربیتول به عنوان دو ترکیب ریخت پذیرکننده، بر خواص مکانیکی، نفوذ پذیری به بخار آب، خواص گرمایی، بافت، رنگ و قابلیت دوخت حرارتی فیلم های ژلاتینی (پوست کوسه چانه سفید، ژلاتین گاوی با قدرت تشکیل ژل بالا و ژلاتین گاوی با قدرت تشکیل ژل پایین) با آزمایشات فاکتوریل 3×2×6 در قالب طرح کاملاً تصادفی و مقایسه میانگین ها در سطح اطمینان 95% (0/05=?) مورد بررسی قرار گرفت. با افزایش غلظت ریخت پذیرکننده، درصد ازدیاد طول تا نقطه پارگی افزایش یافت. لایه های حاوی مقادیر بالای سوربیتول، انعطاف پذیری کمتر و استحکام بیشتری داشتند. با افزایش غلظت گلیسرول به بیش از20 درصد، انعطاف پذیری لایه ها بهبود یافت اما در عوض نفوذپذیری به بخار آب آن ها افزایش یافت. کمترین مقدار عبور بخار آب مربوط به فیلم های ژلاتین پوست ماهی حاوی 30 درصد سوربیتول بود و بیش ترین مقدار عبور بخار آب در فیلم های ژلاتین گاوی با قدرت تشکیل ژل بالا و بدون ریخت پذیرکننده مشاهده شد (0/05>p). فیلم های ژلاتین پوست ماهی با 25 درصد سوربیتول به همراه 5 درصد گلیسرول دارای بیش ترین دمای انتقال شیشه ای و فیلم های ژلاتین با قدرت تشکیل ژل پایین با 25 درصد سوربیتول به همراه 5 درصد گلیسرول دارای بیش ترین دمای ذوب بودند که این پدیده نشان دهنده نقش سوربیتول در افزایش این مقادیر است. اختلاف معنی داری در رنگ تیمارهای مختلف مشاهده نشد (0/05<p). تمام نمونه ها قابلیت دوخت حرارتی داشتند و فیلم های ژلاتین پوست ماهی، قابلیت دوخت حرارتی بهتری نسبت به سایر نمونه ها داشتند به صورتی که فیلم های ژلاتین ماهی با 25 درصد گلیسرول و 5 درصد سوربیتول، به همراه داشتن بیش ترین میزان کشش پذیری و استحکام کششی، اتصال فیلم از محل دوخت جدا نشد. در تصاویر میکروسکوپ الکترونی فیلم های بدون ریخت پذیرکننده، سطح بسیار یکنواخت از فیلم ها مشاهده شد ولی در نمونه های حاوی گلیسرول با غلظت بالای 0/20 گرم گلیسرول بر گرم ژلاتین، حفره هایی در بین زنجیره های ژلاتین دیده شد و نفوذپذیری به بخار آب در فیلم های ژلاتینی افزایش یافت.