مثنوی معنوی مولوی یکی از والاترین آثار عرفانی زبان و ادبیات فارسی است که امروزه نه تنها مردم ایران زمین ، بلکه مردم دهکده ی جهانی نیز با او و اثر گرانقدرش آشنا هستند . یکی از دلایل این شناخت و به تبع آن علاقه و انگیزه ی مردم ، دید او به مسائل اخلاقی ، اجتماعی و عرفانی می باشد . همچنین نگاه روانشناسانه و به ویژه ، خوش بینانه ی او و در عین حال واقع گرایانه ی او به زندگی ، عامل مهم تری در افزایش این علاقه و انگیزه است . امروزه نیز در دنیای غرب با تغییر نگرش و زاویه ی دید نسبت به انسان در علم روان شناسی ، در جنبشی مستقل ، با عنوان « روان شناسی مثبت » توجه خاصی به مثبت گرایی در زندگی شده است . در دنیای شرق نیز نمودهای این موضوع را می توان در آثار کلاسیک و حتی معاصر ادبیات و فرهنگ سرزمینمان مشاهده کرد . در این پژوهش با مراجعه به شش دفتر مثنوی معنوی نمودهای مثبت گرایی و مثبت اندیشی جستجو و یافت شده است ، تا به موجب آن ، نشانه های این شاخه ی نوین در علم روان شناسی در مهمترین اثر مولوی ، آن هم در قرن ها پیش بیان گردد تا بدین وسیله مثبت گرایی و مثبت اندیشی خود مولانا اثبات گردد و همچنین بتوان هرچه بیشتر به ادبیات غنی سرزمینمان بالید و در برابر گستره ی ژرف ادب ایران زمین احساس سرافرازی کرد .