در این پایان نامه به بررسی زندگی و شعر سیاوش کسرایی (1305-1374) می پردازد. موضوعی که تاکنون تحقیقات کمتری در مورد آن صورت گرفته است. بررسی این موضوع باعث شناخته شدن هر چه بیشتر این شاعر در میان علاقه مندان به شعر و ادب، مخصوصا شیفتگان ادبیات معاصر ایران خواهد بود. این تحقیق به روش کتابخانه ای انجام می گیرد که هدف آن، ملاحظه زوایای مختلف زندگی شاعر در طول دوران کودکی، جوانی و سالخوردگی در داخل و خارج ایران بوده و تاثیر اوضاع حاکم بر زمان زندگی این شاعر بر آثار او را مورد مطالعه قرار می دهد. و نیز سعی دارد با کاوش در ویژگیها و نوع آثار او، جایگاه او را در ادبیات ایران روشن نموده و ضمن بررسی تاثیر او بر ادبیات معاصر از لحاظ زبانی و محتوایی، نقاط قوت و ضعف او را مشخص نماید. با تحقیق در موضوع پایان نامه مشخص می شود سیاوش کسرایی شعر گفتن را از جوانی آغاز کرد و همزمان با آن از دلسپردگاه حزب توده ایران شد و بعد از آنکه بهترین سالهای عمر خود را در راه رسالت حزبی خود صرف نمود، 12 سال پایانی عمر خود را دور از ایران در تبعید در کشورهای افغانستان، شوروی و اتریش سپری کرد. کسرایی از شاگردان نیما یوشیج بود. هر چند در آثار او ذوق آزمایی هایی در قالبهای کهن فارسی به چشم می خورد، اما اکثر اشعار او در قالب نیمایی بوده و او را شاعری نوپرداز می دانیم. او از شاخص ترین نمایندگان شعر نو آرمانگرا، سیاسی و انقلابی، طی دهه های سی، چهل، و پنجاه به شمار می آید. کسرایی به دلیل تعهد حزبی و فضای سیاسی آثارش، از لحاظ زبانی و زیبایی شناختی شعر به توفیقات چندانی دست نیافت. ولی در حیطه محتوی، تعبیرات و تصویرهای بسیار تازه و ابداع آمیز در توصیف انسان و طبیعت، از امتیازات اساسی شعر اوست. از کسرایی شانزده عنوان دفتر شعر بر جای است که از میان آنها آرش کمانگیر را شاهکار او می دانیم. آرش کمانگیر نخستین منظومه حماسی-اجتماعی است که به سبک نود سروده شده است.