فصیحی هروی از شاعران نام آور سده ی یازدهم هجری است که مراحل زندگی و سبک اشعارش از ویژگی های خاصی برخوردار است. با بررسی غزّلیات فصیحی هروی در می یابیم که غزل هایش چنان که از شاعران هم عهدش انتظار می رود، لطیف تر وبا حال تر از دیگر انواع سخن اوست ودر آن ها همان نازک خیالی ها وظرافت ها که در غزل های شاعران گذشته پیدا شده بود ادامه دارد.جدا ازخصوصّیات سبک شخصی که شاعر داشت، بعضی از سخن شناسان درباره ی او مبالغه کرده اند شعر فصیحی روان و سالم و بسیار متمایل به شیوه ی استادان خراسان است.غور درمضمون های دقیق وفدا کردن الفاظ در راه بیان آن ها در سخن اومشهود نیست واو هرمعنی ونکته ای که انتخاب می کرد دربیان صریح وروان خود به سادگی وبی آن که به ترکیب های استعاری پیچیده ودشوار نظر داشته باشد به شعر در می آورد.به گونه ای که در دیوانش انواع آرایه های لفظی ومعنوی و...مشاهده می گردد. مسئله ی اصلی این پژوهش شرح و تحلیل نکات بلاغی فصیحی هرویاست. از این رو ابتدا با استفاده از منابع تاریخ ادبیّات و تذکره ها، درباره ی زندگی، اعتقادات، مسافرت ها و معرفی آثار و تحلیل مهم ترین ویژگی های سبک او بحث و بررسی و سپس به شرح و تحلیل نکات بلاغی اشعار وی پرداخته شده است.

نهج البلاغه بی تردید همچون قرآن کریم کتابی است جاودانه و نه تنها راه روشن بلاغت که راه روشن هدایت است این کتاب منشور انسان سازی است و دریچه ای به نور و راهی از ملک تا ملکوت . نگرش در نهج البلاغه، به عنوان یک راهنمای زندگی انسانی به ما نشان می دهد که علی (ع) محور اساسی در حکومت را بر اعتقاد، اخلاق و عدالت قرار داده است بنابراین با بررسی کتب ادبی که با موضوع و تبیین اخلاق عملی تدوین شده است می توان به مضامین مشترک بین این کتب و رهنودهای علی (ع) پی برد. کتاب نصیحه الملوک و سیاستنامه به عنوان دو کتاب حکمت عملی در حکومت و جامعه نمونه ای بارز از کتب ادبی است که سعی نموده با تکیه بر معارف اسلامی و سیره عملی پیامبر و صحابه پیامبر به تدوین یک منشور سیاسی در راستای تحقق مدینه فاضله-به زعم نویسنده- بپردازد در این پژوهش تلاش بر آن است تا میزان تأثیر پذیری امام محمد غزالی و خواجه نظام الملک طوسی از سیاست عملی علی (ع) و مضامین مشترک بین نهج البلاغه و نصیحه الملوک و سیاستنامه را بررسی نماییم

فرّخی، یکی از شاعران نامدار سبک خراسانی در قرن چهارم و پنجم است که در پهنه ی آسمان تاریخ ادبیات ایران می درخشد. شعر فرخی علاوه بر جنبه های ادبی و مضامین غنایی و سهل و ممتنع بودن از لحاظ کاربرد کلمات و ترکیبات قابل توجّه است. روشن است که توضیح واژگان و تفسیر و تعبیر تصاویر شعری این شاعر طبیعت، مقدّمه ای برای شناخت و تجزیه وتحلیل مهارت های ادبی وی می باشد که به شیوه ی توصیفی،تحلیلی و استشهادی به این موضوع پرداخته شده است. نگارنده ی این مجموعه بر آن است تا ترکیبات زیبا و بدیعی را که فرّخی در اشعار خود به کار برده، شناسایی کند و با توجّه به دیدگاهِ صائب بزرگان علم دستور درزمینه ی ترکیب سازی واژگان و ساخت کلمات، آن ها را بررسی کند. در این پژوهش، سعی شده است که انواع ترکیب سازی و ساختارهای آن در مقولات رایج دستوری؛ از قبیل: فعل، اسم، صفت، قید، صوت و حرف که هرکدام فصل جداگانه ای در این پایان نامه می باشد، مورد بررسی قرار گیرد. منبع اصلی این پایان نامه دیوان فرخی به کوشش دکتر محمد دبیر سیاقی می باشد و روش ارجاع میان نوشت بر اساس شماره صفحه به این منبع ارجاع داده شده است. نویسنده در این نوشتار با استفاده از منابع مختلف، تعریف های جداگانه ای از مقولات هفت گانه بیان نموده و کوشش شده تا این ترکیبات را از دیوان استخراج نموده و به نوعی شناسانده شود که خواننده با ساخت و بافت این واژگان آشنا شود و شیوه ی ترکیب سازی فرّخی در میان هم عصرانش متمایز شود.