پارک های فناوری نهادهایی مدرن هستند که با برقراری ارتباط بین صنعت و دانشگاه و حمایت و ایجاد موسسات کوچک و متوسط دانش بنیان به توسعه فناوری و به تبع آن توسعه کشورها در ابعاد منطقه ای و ملی کمک می کنند. پارک های فناوری هوایی نیز با هدف پیشرفت در صنعت هوایی و توسعه فناوری های پیشرفته موجود در این صنعت در دنیا فعالیت می کنند. در ایران بیش از یک دهه از عمر این نهادها می گذرد اما بدلیل عدم توجه کافی در شکل گیری و ایجاد مدلی مناسب و بومی، هنوز پارک های علم و فناوری ایران به اهداف و مأموریت های خود نرسیده و عملکرد آنها رضایت بخش نمی باشد. لذا با توجه به نیاز به طراحی مدل مناسب برای ایجاد پارک های علم و فناوری و از آنجا که پارک فناوری هوایی پارکی تخصصی بوده و در ایران تجربه جدیدی است، نیاز به طراحی پارک فناوری آن هم با نگاهی جامع احساس می شد. لذا رویکرد پویایی های سیستمی برای این منظور انتخاب شد. در این تحقیق ما از دو مسیر مختلف به مدلسازی علت و معلولی پارک فناوری هوایی پرداختیم. در مسیر اول با مطالعه ادبیات موضوع شامل مقالات و کتب مرتبط، بررسی سه پارک فناوری هوایی خارجی و دو پارک علم و فناوری داخلی به استخراج مدل علت و معلولی مرجع پرداختیم. در مسیر دوم با استفاده از رویکرد مدلسازی گروهی و استفاده از نظر متخصصان و ذینفعان پارک که از طریف آنالیز ذینفعان انتخاب شده بودند، به استخراج مدل علت و معلولی پرداختیم. نهایتاً با استفاده از رویکرد نسبتِ فاصله به تست و اعتبار سنجی مدل با مقایسه با مدل مرجع پرداخته که مدل از اعتبار بالایی برخوردار بود. همچنین به ارزیابی جلسات مدلسازی گروهی از طریق پرسشنامه پرداختیم که مشارکت کنندگان به اهمیت، مفید بودن و کارایی این روش اذعان داشتند. نهایتاً براساس مدلسازی گروهی و مرجع، استراتژی های کلان جهت طراحی پارک تدوین شد که عبارتند از: تدوین راهبرد پارک شامل نقشه راه فناوری و محصول، فعالیت مشترک و در کنار هم موسسات نوپا و شرکت های زایشی از شرکت های بزرگ، ایجاد شبکه ارتباطی بین صنعت و دانشگاه و دیگر ذینفعان، جهت دهی به شرکت ها در راستای پروژه هدف پارک، مدیریت حرفه ای، ساختار ماتریسی پارک، ایجاد سیستم ارزیابی عملکرد با محوریت تکمیل پروژه هدف، توسعه مکانیزم های پذیرش و چیدمان(زون بندی)، ایجاد مرکز مدیریت و انتقال فناوری، ایجاد خوشه های کوچک جهت تکمیل پروژه هدف، فرهنگ سازی، مدیریت سیستمی.