مقدمه: امروزه افزایش چشمگیری برای شناسایی ترکیبات موثر در پیشگیری و درمان بیماری سرطان پستان وجود دارد. سیلیمارین ترکیب فلاونوئیدی پلی فنلی مشتق شده از گیاه خارمریم است که یک آنتی اکسیدان قوی و ضد التهاب بوده و به عنوان یک داروی شناخته شده در درمان بیماریهای کبدی استفاده می شود. هدف: بررسی اثر سایتوتوکسیک سیلیمارین بر رده سلولی 4t1 و بررسی اثر آن بر داروی شیمی درمانی تاکسول. مواد و روش ها : رده سلولی 4t1 از انستیتو پاستور تهیه و در محیط کشت rpmi حاوی fbs 10% کشت داده شد. سلول ها تحت تیمار با غلظت های مختلف سیلیمارین (125-100-75-50-25 میکروگرم بر میلیلیتر) و تاکسول (20-10-5-5/2-25/1 نانومولار) در فواصل زمانی24،48،72 ساعت در انکوباتور با co2 5% قرار گرفتند. تیمار ترکیبی هم به شکل متناظر انجام گرفت. توانایی حیات سلول ها با دو روش تریپان بلو و mtt ارزیابی شد. برای بررسی مورفولوژی هسته، رنگ آمیزی با هوخست و pi انجام شد. داده ها با روش آماری آنالیز واریانس دو طرفه و یک طرفه مورد بررسی قرار گرفت. نتایج: سیلیمارین و تاکسول به صورت وابسته به غلظت و زمان به طور معنی داری موجب کاهش قابلیت حیات سلول های سرطانی پستان موش شدند. بعلاوه تغییرات مورفولوژیک مربوط به آپوپتوز به طور مشابه در هر دو تیمار مشاهده شد. در تیمار ترکیبی سیلیمارین و تاکسول، سیلیمارین باعث افزایش حساسیت سلول های 4t1 به تاکسول شد. نتیجه گیری: در این مطالعه اثرات سایتوتوکسیک سیلیمارین روی سلول های سرطانی موش قابل مقایسه با داروی تاکسول بود. استفاده همزمان سیلیمارین و تاکسول اثرات سیتوتوکسیک تاکسول را در سطح معنی داری افزایش داد.