مقدمه: کامپازیت رزین ها بطور گسترده ای در دندانپزشکی ترمیمی استفاده می شوند و بطور عمده دارای بیس متاکریلات هستند. بزرگترین عیب این مواد انقباض پلی مریزاسیون است. نوآوری جدید، ساخت کامپازیت با بیس سایلوران است که کمترین مقدار انقباض را دارد و با یک ادهزیو سایلوران سلف اچ همراه است. اچ انتخابی باعث افزایش اتصال در ادهزیوهای متاکریلات سلف اچ می شود ولی این مطلب در مورد سیستم سایلوران شناخته شده نیست. هدف مطالعه حاضر مقایسه استحکام باند یک کامپازیت با بیس متاکریلات بیس با کامپازیتی با بیس سایلوران با و بدون اچ انتخابی به مینا و عاج بود. مواد و روش: از 40 دندان پرمولر انسانی 80 نمونه دندانی با سطح عاجی یا مینایی تهیه شد و بطور تصادفی و به تعداد مساوی در دو گروه تقسیم شدند. گروه 1 : کامپازیت filtek p60 و ادهزیو clearfil se bond (40 نمونه)، گروه 2 : کامپازیت filtek p90 و ادهزیو silorane adhesive (40 نمونه). هر ادهزیو رزین به دو صورت الف) بدون اچ انتخابی ب) با اچ انتخابی (اسید فسفریک 37% برای 20 ثانیه) به کار رفت. سپس استوانه ای از کامپازیت مربوط به هر گروه روی سطح باند شد. بعد از 24 ساعت نگهداری در دمای اتاق و پانصد چرخه حرارتی استحکام باند برشی با دستگاه تست همه کاره با سرعت نیم میلیمتر در دقیقه اندازه گیری شد. سطح باند شده در زیر استریومیکروسکوپ جهت ثبت نوع شکست بررسی شد. داده ها در نرم افزار spss نسخه 11.5 گردآوری و با فاصله اطمینان 95% با آزمون آنالیز واریانس دو عاملی و کای دو بررسی شدند. نتایج : استحکام باند برشی کامپازیت filtek p60 در هر دو سطح مینا و عاج به صورت معناداری بالاتر از filtek p90 بود (p < 0.05). برای هر دو کامپازیت مورد آزمایش، اچینگ انتخابی در سطح مینا یا عاج تاثیر معنی داری بر استحکام باند نداشت (p > 0.05). تداخل آماری بین دو متغیر نوع کامپازیت و اچ انتخابی مشاهده نشد (p > 0.05). نوع شکست اغلب از نوع ادهزیو بود و ارتباط معناداری میان نوع شکست و نوع کامپازیت و یا عامل اچ انتخابی در مینا یا عاج مشاهده نشد (p > 0.05). نتیجه گیری: استحکام باند کامپازیت با بیس متاکریلات به مینا و عاج به صورت معناداری از کامپازیت با بیس سایلوران بالاتر بود. عامل اچینگ تاثیر معنی داری در افزایش باند کامپازیت به مینا یا عاج در هر یک از انواع کامپازیت ایجاد نکرد.