مقدمه: رزیستین هورمون جدید مترشحه از آدیپوسیت ها است که می تواند در ارتباط با چاقی و مقاومت به انسولین باشد. اثر تمرینات مختلف ورزشی بر سطوح این هورمون نامشخص است. هدف تحقیق حاضر، بررسی اثر 12 هفته تمرین ورزشی منتخب بر سطوح سرمی رزیستین، نیمرخ لیپیدی و شاخص های گلیسمی در زنان چاق یائسه ی مبتلا به دیابت نوع 2 بود. مواد و روش ها: در یک پژوهش نیمه تجربی، 40 نفر زن مبتلا به دیابت نوع 2، به صورت در دسترس و با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به طور تصادفی در 3 گروه تمرین هوازی (10 نفر)، مقاومتی (10 نفر)، ترکیبی(10 نفر) و گروه کنترل (10 نفر) قرار گرفتند.گروه هوازی (12 هفته تمرین هوازی را 3 جلسه در هفته، هرجلسه 50 -20 دقیقه، با شدت 70-50 % حدکثر ضربان قلب)، گروه مقاومتی (تمرین مقاومتی را 3 جلسه در هفته و در 3 مرحله ی10 تکراری، با شدت 60-40 %یک تکرار بیشینه ) و گروه ترکیبی (تمرین ترکیبی به مدت 12 هفته، 3 جلسه در هفته (2جلسه تمرین هوازی به مدت 20-50 دقیقه با شدت 70-50 % حداکثر ضربان قلب و یک جلسه تمرین مقاومتی در 3 ست 10 تکراری با شدت 60- 40 %یک تکرار بیشینه) را طوری انجام دادند که هر دو هفته یک بار نسبت تعداد جلسات مربوط به هر دو نوع تمرین تغییر می کرد. گروه کنترل طی این 12 هفته بدون تمرین بودند. نمونه های خونی جهت تعیین سطوح رزیستین، نیمرخ لیپیدی و شاخص های گلیسمی در مراحل پیش و پس آزمون جمع آوری شدند. برای محاسبه مقاومت انسولینی از معادله homa-ir استفاده شد. تحلیل آماری نتایج با نرم افزار spss نسخه 21 انجام گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که رزیستین در دو گروه تمرین هوازی و مقاومتی افزایش معنی داری داشت(05/0? p)، متغیرهای آنتروپومتریک در دو گروه تمرین هوازی و ترکیبی، مقاومت انسولینی درگروه های تمرین مقاومتی و ترکیبی، مقادیرگلوکز و هموگلوبین گلیکوزیله در هر سه گروه تمرینی دارای کاهش معنی داری بودند(05/ 0?p). همچنین، تری گلیسرید و کلسترول در هر سه گروه تمرینی، ldl در گروه های تمرینی هوازی و ترکیبی دارای کاهش معنی دار(05/ 0?p) و hdl در گروه های تمرینی هوازی و ترکیبی دارای افزایش معنی دار بودند(05/ 0?p). نتیجه گیری: به نظر می رسد، در طی 12 هفته، هر سه نوع تمرین ورزشی از طریق مکانیزم های متفاوت دارای اثرات مفیدی در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 می باشند، هر چند افزایش سطوح سرمی رزیستین بر اثر تمرینات ورزشی مشاهده شد.