بررسی تاثیر تزریق استرپتوکیناز بر بیومارکرهای قلبی و قطعهst الکتروکاردیوگرام پس از سکته قلبی در انسان توسط نسرین حبیب الهی سکته حاد قلبی با صعود قطعهst، یکی از شایع ترین تشخیص ها در بیماران بستری در سطح جهان بوده و مرگ و میر قابل توجهی را به خود اختصاص می دهد. درمان ترومبولیتیکی شایع ترین استراتژی درمانی برای بیماران stemi خصوصاً در مراکز کوچکتر می باشد. و از همه مهمتر فاصله زمانی از شروع علائم تا تجویز داروی ترومبولیتیکی می باشد این مطالعه با هدف ارزیابی درمان بیماران stemi توسط تزریق استرپتوکیناز انجام شد. همه بیماران stemi که مناسب درمان ترومبولیتیکی بودند در بیمارستان نیکان وارد مطالعه شدند. بیماران بر اساس زمان دریافت دارو ، بصورت تصادفی در سه گروه تقسیم بندی شدند(دریافت در 30 دقیقه اول، دریافت در 30 دقیقه دوم، دریافت بعد از یک ساعت) و گروه کنترل نیز جهت مقایسه از بیماران که تحت درمان sk قرار نگرفتند انتخاب شد. در این مطالعه تعداد 80 بیمار دچار انفارکتوس حاد میوکارد در 4 گروه مورد بررسی قرار گرفتند. گروه اول، گروه کنترل بودند و درواقع بیمارانی بودند که پزشک معالج در جهت درمان از استرپتوکیناز استفاده نکرد و متد درمانی دیگری اتخاذ گردید. گروه دوم افرادی بودند که در 30 دقیقه اول شروع علائم تحت درمان با استرپتوکیناز قرار گرفتند. گروه سوم بیمارانی بودند که در 30 دقیقه دوم پس از شروع علائم استرپتوکیناز دریافت کردند و درنهایت گروه چهارم که پس از یکساعت تحت درمان با استرپتوکیناز قرارگرفتند. بهبود قطعهst در افراد با دریافت sk در 30 دقیقه اول در شزایط مطلوب بود ودر کمتر از سه ساعت با خط ایزو الکتریک منطبق میگردید خصوصادربیمارانی که زیر 55 سال بودند.در حالیکه افراد بالای 55 سال که دراین گروه قرار داشتند بازگشت قطعه st دیر کرد قابل ملاحظه ای داشت .در افرادیکه در 30 دقیقه . دومsk دریافت کرده بودند باز گشت قطعه st به خط ایزو الکتریک در مدت زمان بیشتراز سه ساعت رخ داد .در بیماران با دریافت sk در بیشتر از یکساعت نکروز ماهیچه های قلبی ایجاد شده و موج q مشاهده شد و بندرت بازگشت قطعه st مشاهده شد در مطالعه حاضر حتی مرگ و میر در این گروه مشاهده شده است.اطلاعات بیماران شامل سن، جنس، ریسک فاکتور، میزان cpk و تروپونین i قبل و بعد از تزریق sk، زمان تاخیر خارج و داخل بیمارستانی و تاخیر کلی در درمان از طریق پرسشنامه ثبت گردید و طی بستری بیمار ارزیابی شد. از 80 بیمار مورد مطالعه 5/67 درصد مرد و 5/32 درصد زن بودند. بیشتر بیماران(25/56 درصد) در محدوده سنی بالای 55 سال بودند. میانگین تاخیر داخل بیمارستانی 2/57 دقیقه بود، کمترین زمان 5 دقیقه و بیشترین زمان 240دقیقه بود. تنها 25/42% بیماران در محدوده تاخیر داخل بیمارستانی مطلوب کمتر یا مساوی 30 دقیقه بودند. میانگین تاخیر خارج بیمارستانی 23/136 دقیقه بود.75/83 درصد بیماران دارای ریسک فاکتور بوده و شایع تر از همه مصرف سیگار(25/59%) در مردان و هایپرلیپیدمی (76/80%) در زنان می باشند نتایج این گونه نشان دادند که دریافت دارو در 30 دقیقه اول(گروه اول) بطور معنی دار برگشت قطعه st به حالت نرمال را باعث میشود. از طرفی افزایش cpk, cpk-mb,troponin-i نیز در گروه اول در مقایسه با سایر گروهها بطور معنی داری از تاثیر مثبت درمان حکایت داشت. جهت کنترل بیماری و عوارض آن، ریسک فاکتورهای شایع قابل کنترلی از جمله مصرف سیگار و هایپرلیپیدمی باید بیشتر مدنظر قرار گیرند. با توجه به نتایج مطالعه، میتوان نتیجه گرفت در صورت وقوع انفارکتوس حاد میوکارد همراه با صعود قطعه st، تجویز استپتوکیناز بهترین اثرات درمانی را دارد خصوصا در 30 دقیقه اول.لذا تشخیص بموقع و اتخاذ سریع پروتوکل درمانی لازم است.