هدف ابر انسان در جهت تحقق خواست قدرت و اراده است. ابرانسان کسی است که خود بنیاد یا متکی به خود بوده و از هر موجود غیر از خود مستقل است. در تفکر نیچه ابرانسان قانون گذار زمین است. ابر انسان، تجسم زنده خواست قدرت خواهد شد، رشد خواهد کرد و به گرداگرد خویش دست خواهد انداخت، چیرگی خواهد یافت، البته نه به دلیل اخلاق یا ضد اخلاق، بلکه چون زنده است و زندگی همان خواست قدرت است. «ابر انسان» از دیدگاه نیچه در هر عصر و هر تمدنی امکان دارد. زیرا هر تمدنی در هر زمانی توان ایجاد بالاترین ارزش ها را دارد. «ابر انسان» انسانی است که در حد کمال خواست قدرت زندگی می کند و می تواند خواست و اراده اش را تا بی-نهایت تکرار کند. ابر انسان، انسانی است که غریزه های طبیعی او سرکوب نشده و به تعبیر نیچه «بی خویشتن» نگردیده است. نیچه سه دگردیسی جان را معرفی می کند که شامل: شتر(مرحله تو باید)، شیر(من می خواهم) و کودک است. شتر در این جا نوعی تطور آن چیزی است که می توان ذات انسانی نامید. نیرومندی جان حرمت گزار که مظهر آرمان بشری است، تشنه بار سنگین است و اشتیاق کارهای دشوار در سر دارد این در واقع نحوه رشد ما و همان چیزی است که نیچه از عبارت"اراده قدرت" مراد می کند؛ سپس شتر تبدیل به شیر می شود، شیر بودن برای"آفریدن آزادی برای آفرینش تازه" و گفتن"نه" مقدس به همه وظایف سنت، لازم است. شتر و شیر هیچ کدام نمی-توانند ارزش های نو بیافرینند پس نیاز به کودک است. از سوی دیگر"کودک" به عنوان نماد بی گناهی، فراموشی، تولد دوباره و توانمندی برای هر چیز نو، چرخی خود چرخ و آری گفتنی مقدس، پیش-شرط ضروری ظهور ابر انسان است. ابر انسان باید پایانی بر این دگردیسی سه گانه باشد.