مقدمه: بیشتر ورزشکاران پیچ خوردگی مچ پا را در طول دوران ورزشی خود تجربه کرده و بعد از آسیب دیدگی اولیه،80% افراد فعال از پیچ خوردگی مکرر مچ پا رنج می برند. و در این رابطه نتایج مطالعات اطلاعات ضد و نقیضی را فراهم می سازد . از این رو ، تحقیق حاضر سعی دارد که با بکار گیری آزمون های مختلف، قابلیت عملکردی و تعادل اندام تحتانی افراد مبتلا به اسپرین مچ پا را بعد از یک دوره 6 هفته ای تمرینات تعادلی و ثبات مرکزی بررسی نماید. روش تحقیق: آزمودنی های تحقیق شامل 45 مرد ورزشکار در محدوده سنی 18-35 سال مبتلا به اسپرین مزمن مچ پا بود که از طریق پژشک متخصص انتخاب شدند. که در مرحله اول، قبل از اعمال برنامه های تمرین درمانی از تمامی آزمودنی ها، آزمونهای تعادل پویا، ایستا و عملکردی گرفته شد. سپس به صورت تصادفی و جهت همگن سازی بر اساس نمرات تست، آزمودنی ها به سه گروه مساوی 15 نفری ، دو گروه تجربی ثبات مرکزی و تعادلی و گروه کنترل تقسیم بندی شدند. پس از اندازه گیری اطلاعات اولیه محقق برای بدست آوردن اطلاعات مورد نیاز بعدی، آزمودنی ها دو گروه تجربی تمرینات تعادلی و ثبات مرکزی را به مدت 6 هفته، هفته ای 3 جلسه انجام دادند و در انتهای هفته ششم بار دیگر تست های گردش ستاره ای، رمبرگ اصلاح شده، جهش به شکل هشت لاتین و جهش جانبی صورت گرفت. در انتها، تحلیل داده های بدست آمده بر اساس فرضیه ها، توسط نرم افزار 17.0 spss و با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی انجام گرفت. با توجه به نرمال بودن سطح توزیع داده ها، برای مقایس داده ها از آزمون t همبسته و anova استفاده شد. یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که تمرینات تعادلی و ثبات مرکزی بر روی عملکرد و تعادل افراد مبتلا به اسپرین مزمن مچ پا تأثیر معنی داری دارد(05/0 p<). علاوه بر این بین تاثیر این تمرینات بر عملکرد و تعادل افراد مبتلا به اسپرین مزمن مچ پا تفاوت معنی داری وجود ندارد(05/0 p>). بحث و نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاکی از اثربخشی معنادار تمرینات منتخب تعادلی و ثبات مرکزی بر عملکرد و تعادل افراد مبتلا به اسپرین مزمن مچ پا بود. ضمناً با وجود متفاوت بودن روش تاثیرگذاری تمرینات منتخب تعادلی و ثبات مرکزی بین دو روش تمرینی منتخب تفاوت معنی داری وجود ندارد.