در پ‍ژوهش حاضر سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران و ترکیه در عراق پس از صدام مورد مطالعه قرار می گیرد. با حمله آمریکا و متحدانش به عراق در سال 2003، رژیم بعث عراق سرنگون گردید و عراق جدیدی با ساختار سیاسی نوینی شکل گرفت. با تغییر ساخت قدرت و حکومت عراق، زمین? حضور و نفوذ بازیگران منطقه ای از جمله ایران و ترکیه در این کشور فراهم شد و این پرسش ها مطرح می شود جمهوری اسلامی ایران و ترکیه چه سیاستی را در قبال عراق پس از صدام اتخاذ کرده اند و در پی کسب چه اهدافی می باشند؟ به نظر نویسنده، سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در عراق پس از صدام بر مبنای همکاری و ائتلاف است. جمهوری اسلامی ایران در راستای افزایش گستر? نفوذ خود و کاهش تهدیدات ناشی از تحولات عراق بر امنیت ملی خود، بر تحکیم و تثبیت جایگاه شیعیان در ساختار سیاسی عراق و تقویت دولت مرکزی آن کشور تاکید می کند. در مقابل سیاست خارجی ترکیه در عراق بر مبنای تقابل و منازعه با دولت فعلی عراق است. ترکیه در راستای کاهش تهدیدات ناشی از تنش های قومی - مذهبی بر امنیت ملی این کشور از تشکیل دولت سکولار حمایت می کند تا بدین وسیله بسترهای لازم را برای گسترش نفوذ خود در عراق فراهم کند؛ بنابراین، ترکیه در پی طراحی و مهندسی صحن? سیاسی عراق است.