مقدمه: با افزایش جمعیت سالمندی، توجه به فاکتورهای اثرگذار بر کیفیت زندگی آنها بیش از پیش ضرورت پیدا می کند. از این رو پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر گروه درمانی وجودی بر اضطراب مرگ در سالمندان انجام شده است. روش و ابزار: جامع? آماریِ پژوهش، کلی? سالمندان مراجعه کننده به انجمن آلزایمر ایران بودند. نمونه گیری این پژوهش مبتنی بر هدف، در دسترس، و بر مبنای داوطلب بودن آزمودنی ها بوده است. 18 آزمودنی، بر مبنای داوطلب بودن شان در دو گروه گواه و آزمایش گمارش شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنام? اضطراب مرگ کالت- لستر استفاده شد. پس از اجرای پیش آزمون، گروه آزمایشی در 12 جلس? 90دقیقه ایِ گروه درمانی وجودی شرکت کردند؛ اما گروه گواه در زمان اجرای آزمایش، مداخله ای دریافت نکرد. در پایان، از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. یافته ها: از آزمون تحلیل کوواریانس به منظور آزمون اختلاف میانگین های گروه ها، استفاده شد. یافته ها، نشان دهند? ردشدن فرضیه های پژوهش است. نتیجه گیری: از آنجایی که روان درمانی وجودی یکی از رویکردهای عمقی و تحلیلی-ست، به نظر می رسد نتواند در کوتاه مدت اثربخش باشد؛ بنابراین، با اجتناب از محدودیت های پژوهش پیش رو، پژوهش های بیشتری مورد نیاز است.