با توجه به اهداف و رویکردهای اصلی نظام سیاسی کشور مبنی بر دستیابی به استقلال و خودکفایی به ویژه در شرایط بحرانی، بخش کشاورزی یکی از بخش های استراتژیک اقتصادی کشور محسوب می شود و استفاده مناسب از ابزارها و سیاست های اقتصادی شامل ابزارها و سیاست های مالی، پولی و تجاری می تواند روند توسعه این بخش را تسریع نماید. در این تحقیق با بهره گیری از الگوی رشد درون زا مبنی بر وجود ارتباط بین سیاست های مالی دولت و رشد اقتصادی و با استفاده از مدل اقتصادسنجی حداقل مربعات معمولی(ols) و داده های سری زمانی1357 لغایت 1386، رابطه میان درآمدهای مالیاتی دولت و ارزش افزوده بخش کشاورزی بررسی شده است. به علاوه رابطه درآمدهای نفتی دولت و ارزش افزوده بخش کشاورزی مورد آزمون قرار گرفته است. در کنار این متغیرها اثرات متغیرهایی نظیر نیروی کار شاغل در بخش کشاورزی و سرمایه موجود در بخش نیز بر ارزش افزوده بخش کشاورزی بررسی گردیده است. بر اساس نتایج تحقیق حاضر، در کشور ما در بلندمدت، اثر سرمایه موجود در بخش کشاورزی بر ارزش افزوده بخش مذکور، مثبت و معنادار است. درآمدهای نفتی و درآمدهای مالیاتی دولت دارای اثر منفی و معنادار بر ارزش افزوده این بخش هستند اما نیروی کار شاغل در بخش دارای اثر معناداری بر ارزش افزوده این بخش نمی باشد. به علاوه نتایج این پژوهش نشان می دهد که علی رغم اعمال معافیت مالیاتی بر بخش کشاورزی در کشور طی سه دهه گذشته، نقش این بخش در تولید ناخالص داخلی کشور کاهش یافته است به عبارت دیگر معافیت مالیاتی بخش مذکور به عنوان عامل مشوق و محرک رشد بخش عمل نکرده و فقط موجب محرومیت اقتصاد کشور از منابع مالی دریافتی از این بخش شده است. لذا حذف معافیت مالیاتی برخی از بخش های کشاورزی کشور قابل توصیه است.