پس از جنگ جهانی دوم و در دوران جنگ سرد، امنیت اروپا از طرف آمریکا و در چارچوب سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) تأمین می شد. اما پایان جنگ سرد و فروپاشی شوروی، باعث بوجود آمدن تغییراتی عمده در ساختار نظام بین الملل شد. در این زمان، ناتو برای بقاء و آماده شدن جهت برعهده گرفتن مأموریت های جدید، بازنگری و بازسازی و تغییر استراتژی را در دستور کار خود قرار داده بود. شرایط بوجود آمده موجب شد تا کشورهای اروپایی در مقوله امنیت و دفاع مشترک فعالیت نمایند و در اتخاذ راهبردها و سیاستهای امنیتی-دفاعی به سمت خودمختاری حرکت نمایند و در اتخاذ راهبردها و "سیاست امنیتی- دفاعی اروپا" شد. مأموریت ها و اهداف مشابه این پروژه امنیتی با مأموریت ها و اهداف ناتو، وابستگی کمابیش به امکانات و دارایی های ناتو جهت اجرا و عملیاتی شدن سیاست امنیتی و دفاعی اروپا و ناسازگاری و مخالفت آمریکا با ایجاد سیستم امنیتی و دفاعی مستقل اروپایی کاملا جدا از ناتو، از جمله عواملی است که باعث می گردد راهبردها و سیاستهای امنیتی - دفاعی اتحادیه اروپا در راستای خودمختاری و در عین حال با هماهنگی و همکاری با ناتو، طراحی، تبیین و اجرا شود.