حفاظت از تمامیت عناصر رایانه ای، یکی از اهداف اساسی در وضع قوانین مربوط به جرایم رایانه ای در هر کشوری است، این ارزش هم پایه و یا حتی بیش از سایر ارزشها موجود در عرصه الکترونیکی، مورد حمایت قرار گرفته است، چرا که یکی از ابتدایی ترین و با اهمیت ترین حقوق در این عرصه، در امام بودن اشخاص از تعرض به تمامیت داده ها و سامانه های رایانه ای آنهاست. جرایمی که بر ضد تمامیت در فضای الکترونیکی قابل وقوع هستند و در قانون جرایم رایانه ای ایران از آنها به عنوان دو جرم علیه تمامیت در فضای الکترونیکی قابل وقوع هستند و در قانون جرایم رایانه ای ایران از آنها به عنوان دو جرم علیه تمامیت داده ها و سامانه های رایانه ای نام برده شده است، مشتمل بر دو جرم اصلی می باشند، یکی از این دو، جرم تخریب داده های رایانه ای است، که مرتکب آن درصدد ایراد ضرر و آسیب رسانیدن بدون حق به داده رایانه ای است و دیگری، جرم اخلال در سامانه های رایانه ای است، که مرتکب آن به توسط انجام اقداماتی بدون حق بر روی داده های رایانه ای، می خواهد به سامانه رایانه ای آسیب برساند و یا کارکرد آن را مختل سازد. هر دوی این جرایم را می توان تحت عنوان تخریب رایانه ای بررسی نمود و البته نباید این نکته را از نظر دور داشت که جرایمی چون تروریسم و ساپوتاژ رایانه ای نیز علی رغم وجود سابقه ی امنیتی در آنها، ماهیتا از زمره زیر شاخه ها یجرایم علیه تمامیت داده هاو سامانه های رایانهای محسوب می گردند. مع الوصف یافته های این پژوهش حکایت از آن دارند که تخریب رایانه ای ماهیتی بسیار متمایز از جرایم سنتی دارد، این تفاوت بویژه زمانی آشکارتر می گردد که ارکان اختصاصی متشکله این جرم را جزء به جزء بررسی و با جرم تخریب سنتی مقایسه نماییم. لذا خاص بودن ارکان مادی و معنوی جرایم علیه تمامیت داده ها و سامانه های رایانه ای خود نشان از منحصر به فرد بودن این نوع از جرایم دارد. آشنایی با مفاهیم اساسی هر یک از این جرایم و بررسی ارکان سه گانه آنها، هدف این پژوهش است که در این راستا بکارگیری اسناد بین المللی چون کنوانسیون جرایم سایبر و توصیه نامه شورای اروپا می تواند در تطبیق با قانون جرایم رایانه ای یاری رسان ما در انجام این مهم باشد.