تحقیق حاضربه صورت نیمه تجربی روی دو گروه شاهد (10 نفر با میانگین سنی 16/1+-3/20 سال و شاخص توده ی بدن 27/1+-01/23 کیلوگرم بر مترمربع) و گروه مکمل (10 نفر، با میانگین سنی 2/1+-1/20 سال و شاخص توده ی بدن 36/1+-2/23 کیلوگرم بر مترمربع) در یک آزمون وامانده ساز اجرا گردید آزمون شامل یک جلسه فعالیت پیش رونده روی نوارگردان بود که یک ساعت قبل از آزمون آزمودنی های گروه مکمل در یک کپسول 500 میلی گرمی به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن 6 میلی گرم کافئین و آزمودنی های گروه شاهد به همان میزان سلولز دریافت نمودند. در این راستا مقادیر شاخص های موردنظر (پروتئین استرس 72 خارج سلولی، آنزیم کراتین کیناز تام سرمی، هورمون کورتیزول، لاکتات و شاخص های التهابی لکوسیت و اینترلوکین 6) در قبل و بعد از اجرای قرارداد تمرینی مورد استفاده قرار گرفتند. جهت بررسی تغییرات، کلیه بررسی های آماری داده ها با کاربرد آزمون تحلیل واریانس دوطرفه و تی مستقل و در سطح معنی داری (05/0> p) با استفاده از نرم افزارهای spss16 انجام پذیرفت. فعالیت ورزشی وامانده ساز باعث افزایش معنی دار لاکتات خون، کورتیزول، تعداد لکوسیت ها، کراتین کیناز تام، اینترلوکین 6 و پروتئین استرس 72 سرمی افراد غیرفعال در هردو گروه می شود به علاوه، سهم اثر فعالیت ورزشی وامانده ساز در بروز تغییرات نسبت به عامل تفاوت های گروهی بیشتر است. تغییرات تعداد لکوسیت ها، پروتئین استرمن 72 سرمی، اینترلوکین 6 و کورتیزول در گروه کافئین پس از انجام قرارداد ورزشی وامانده ساز نسبت به گروه شاهد به طور معنی داری پایین تر بود همچنین کاهش در افزایش تغییرات لاکتات خون و کراتین کیناز تام سرمی در گروه مکمل نسبت به گروه شاهد پس از انجام فعالیت ورزشی وامانده ساز بروس همراه بود که از نظر آماری معنی دار نبوده و اثر متقابلی نسبت به هم نداشتند. با توجه به پاسخ افراد غیرفعال به شاخص های مورد بحث نتیجه می شود شدت های بالای فعالیت با فشار بیشتر و ایجاد التهاب و آسیب عضلانی بیشتری همراه می باشد. داده ها نشان داد مصرف مکمل کافئین قبل از فعالیت هوازی وامانده ساز، احتمالا منجر به توانایی بدن جهت مقابله با التهاب و آسیب عضلانی در شدت های بالاتر فعالیت می شود.