احمد شاملو و نزار قبانی به عنوان دوتن از بزرگترین ادبای معاصر در قلمرو پهناور دو ادب فارسی و عربی جایگاه ویژه ای را به خود اختصاص داده اند. شاملو یکی از برجسته ترین شاعران غنایی معاصر محسوب می گردد و در اشعار عاشقانه بسیار موفق است. او در پی یافتن ماهیتی غیرزمینی برای عشق است. در دنیای ادبیات عرب، نزار قبانی یکی از نزدیکترین شاعر به شعر معاصر فارسی است. قبانی نیز همچون شاملو تعریف جدیدی از عشق ارائه می دهد. او شاعر عشق است و اشعار عاشقانه ی او همچون عاشقانه های شاملو سرشار از عاطفه، استواری و صمیمیت است محور اساسی شعر این دو شاعر عشق است عشقی که نه تصنعی و تقلیدی، بلکه عنصری مهم است که خود آن را تجربه و احساس کرده اند و در آثارشان حضور چشمگیری دارد. در این نوشتار ابعاد عشق و چهره ی معشوق در اشعار این دو شاعر معاصر به گونه ای تطبیقی مورد بررسی قرار می گیرد.