موضوع این پژوهش تحلیل جامعه شناسی اعتماد به احزاب سیاسی در میان دانشجویان دانشگاه تربیت مدرس است. مسئله آن ناظر بر عدم نهادینه شدن احزاب در ایران است. از علت های نهادینه نشدن احزاب می توان به دو سطح ساختاری و عاملیتی اشاره کرد. در این پژوهش در باب تبیین مسئله به سطح خرد یعنی معانی ذهنی شهروندان در باب عدم نهادینه شدن احزاب پرداخته شده. یعنی کنشگران به لحاظ معانی ذهنی در باب احزاب با بی اعتمادی مواجهه هستند. پس از اثبات مسئله، راه حل نظری مسئله از نظریه های زتومکا و اوفه استنتاج گردیده است. در ادامه با الهام از این نظریه ها ساختار منطقی دستگاه نظری این پژوهش به صورت زیر فرموله شده است: مجموعه اعتماد به احزاب سیاسی تابعی از ترکیب خطی کارآمدی، شفافیت سازمان اجتماعی، و انسجام هنجاری در دو بعد کنشگران و نهادی است. این استدلال از طریق گذاره های مشاهده ای مورد داوری انتقادی قرار گرفته است. در این تحقیق برای داوری تجربی در باب گزاره های نظری فرضیات از روش فازی استفاده شده است. جامعه آماری این پژوهش دانشجویان دوره دکتری دانشگاه تربیت مدرس است. تحلیل در دو سطح انجام شده است: 1) تحلیل توصیفی، در این سطح توزیع داده های تجربی، شروط علی و معلول بررسی شده است؛ 2) تحلیل تبینی: در این سطح راه حل نظری مسئله از طریق گزاره های مشاهده ای از روش تحلیل رگرسیون فازی استفاده شده است. نتایج آزمون تجربی دلالت بر آن دارد که رابطه فازی مجموعه اعتماد به احزای سیاسی با شروط علی 0.78=r است و نسبتی از واریانس مشترک اعتماد به احزاب سیاسی که از طریق شروط علی تبیین شده است معادل 0.609=r^2 است.