هدف نهایی از یادگیری زبان خارجی و یا زبان دوم ایجاد تمایل در زبان آموزان برای یافتن فرصت های ارتباطی و میل به استفاده از آن ها است (مکینتایر و سایرین، 1998). از اینرو، هدف از این تحقیق بررسی تمایل به برقراری ارتباط در زبان خارجی زبان آموزان ایرانی با در نظر گرفتن بافت های مختلف و رابطه آن با انگیزش، ادراک خویشتن از توانش ارتباطی، ارتباط هراسی، و جنسیت زبان آموزان بوده است. همچنین در پژوهش حاضر قوی ترین پیش بینی کننده تمایل به برقراری ارتباط در زبان خارجی نیز مورد مطالعه قرار گرفت. بنابراین، شش پرسشنامه با پایا توسط 128 زبان آموز ایرانی در دانشگاه ارومیه پر شدند. علاوه بر این، مصاحبه های نیمه ساختاریافته به منظور کسب اطلاعات بیشتر از شرکت کنندگان انجام شدند. نتایج بدست آمده از طریق آزمون های تی جفتی و مستقل، ضریب همبستگی گشتاوری پیرسون و رگرسیون چندگانه سلسله مراتبی مشخص کردند که (1) هیچگونه تفاوت معنی داری بین تمایل به برقراری ارتباط در زبان خارجی در داخل کلاس درسی و خارج از کلاس وجود ندارد، (2) یک همبستگی متوسط مثبت بین تمایل به برقراری ارتباط در زبان خارجی زبان آموزان ایرانی و انگیزش آن ها برای یادگیری و استفاده از زبان خارجی وجود دارد، (3) یک رابطه قوی مثبت بین تمایل به برقراری ارتباط در زبان خارجی شرکت کنندگان و ادراک خویشتن از توانش ارتباطی آنان وجود دارد، و در آخر (4) یک همبستگی متوسط معکوس بین تمایل به برقراری ارتباط در زبان خارجی زبان آموزان ایرانی و ارتباط هراسی آن ها وجود دارد. علاوه بر این، معلوم شد که زبان آموزان پسر ایرانی تمایل بیشتری به برقراری ارتباط در زبان خارجی دارند. همچنین، ادراک خویشتن از توانش ارتباطی به عنوان قوی ترین پیش بینی کننده تمایل به برقراری ارتباط در زبان خارجی مشخص شد. نتایج مصاحبه ها حاکی از این بودند که نوع تکلیف و آشنایی با طرف صحبت نقش بسزایی در تمایل به برقراری ارتباط در زبان خارجی زبان آموزان ایرانی ایفا می کنند. محدودیت های این تحقیق و پیشنهادهایی برای تحقیق های آینده نیز در این پژوهش مورد بحث قرار گرفته اند.