اگر سهراب را در زمره شاعران عارف قلمداد کنیم و به بررسی عرفان او بپردازیم،خواهیم دید که او دراین زمینه مرزها را شکسته وبه واسطه سفرهای بسیار به نقاط مختلف دنیا و آشنایی با ادیان دیگر سرزمین ها ،نگرشی تقریبا متفاوت با عرفان کشورخود(عرفان اسلامی)پیدا کرده است.نگرشی که بیش از هر چیز دیگر،برخاسته از عرفان ادیان شرق دور است.سپهری به شدت سرسپرده مفاهیم عرفانی لطیف کشور های آسیایی بوده است،به همین خاطر با ظرافت و زیبایی خاصی این مفاهیم را در اشعار خود منعکس کرده است.او در سیر آفاق و انفس ،دچار چنان خلسه عارفانه ای شد که بسیاری عرفان او را همپای حافظ و مولانا دانسته اند.برای شناخت و درک این معرفت و یافتن ریشه های شرقی آن،به تحقیق و بررسی پرداخت و پژوهش پیش رو سعی دارد اشتراکات و تاثیرگذاری های عرفان مشرق زمین بر اندیشه های سپهری را بررسی کند.