ویژگی های منحصر به فرد شبکه های حسگر صوتی زیر آب، مانند توپولوژی پویا و چگالی کمتر، باعث شده است که این شبکه ها، تفاوت زیادی با شبکه های حسگر بی سیم زمینی، داشته باشند. ارتباطات صوتی در شبکه های حسگر زیرآب، برخلاف ارتباط فرکانس رادیویی در شبکه های زمینی، به دلیل شرایط محیط پیرامون، تحت تأثیر عواملی چون اتلاف انتقال، نویز، چند مسیره شدن، پخش دوپلر و تأخیر انتشار بالا و متغیر هستند. علاوه براین، پهنای باند کم، منجر به نرخ خطای بیت بالاتری نسبت به شبکه های حسگر زمینی می شود. گره ها، اغلب با باطری تغذیه می شوند و شارژ مجدد باطری گره ها مشکل است. با توجه به اینکه کشور ما دارای مرزهای آبی طولانی در منطقه خلیج فارس می باشد و این منطقه دارای شرایط نظامی و اقتصادی خاصی است، لذا تحقیق در این زمینه از اهمیت زیادی برخوردار است. تفاوت های اساسی بین انتشار صوت در زیرآب و امواج رادیویی در سطح زمین، ایجاب می کند که معیارهای جدیدی برای طراحی پروتکل های مسیریابی، در شبکه های حسگر زیرآب، در نظرگرفته شود. در این پایان نامه، پس از یررسی و شناخت مسائل مربوط به محیط زیر آب، یک پروتکل مسیریابی ارائه شده است که با توجه به اهمیت انرژی مصرفی در شبکه های حسگر زیرآب، مصرف انرژی را در ارتباطات بین گره های حسگر تا حد مطلوبی کاهش داده و بدین ترتیب طول عمر شبکه را افزایش داده است. پروتکل ارائه شده با استفاده از نرم افزار شبیه ساز ns2 با پروتکل مشابه، dbr، مقایسه شده است. نتایج شبیه سازی نشان می دهد که روش پیشنهادی نه تنها مصرف انرژی کلی و در نتیجه طول عمر شبکه را نسبت به dbr تا حد قابل ملاحظه ای بهبود بخشیده است، بلکه تأخیرانتها به انتها را نیز تا حد مطلوبی کاهش داده است.