در پایان دوره فراپارینه سنگی و انتقال به دوره نوسنگی، کوهپایه های زاگرس مرکزی را می توان یکی از چندین منطقه ای در خاورمیانه دانست که در آن تحولات بزرگی همچون تولید غذا ( اهلی کردن حیوان و گیاه) رخ داده است. همزمان با رشد کشاورزی، اهلی کردن حیوانات در شمال میان رودان و کوههای زاگرس و آناتولی جنوبی صورت گرفته است. زاگرس مرکزی شامل استآنهای کرمانشاه، لرستان، کردستان و ایلام می باشد. از اولین روستاهای شناخته شده دوره نوسنگی در این منطقه می توان به آسیاب، گنج دره، سراب، گوران، دهلران (دوره های بزمرده و علی کش) اشاره کرد که از مهمترین ویژگیهای آنها استقرار در کلبه ها و استفاده از ابزارهای ساب می باشد. شواهد بدست آمده نشان دهنده این بوده که از پنج گونه حیوانات اهلی شده در دوره نوسنگی، تنها دو گونه از آن ها یعنی بز و گوسفند در داخل مرزهای کنونی ایران اهلی شده و سه گونه دیگر یعنی گاو، خوک و سگ در خارج از مرزهای امروزی ایران اهلی شده است. سگ در 12000ق.م، در پالگارا ( شمال شرق عراق) اهلی شده و گوسفند در 11000سال پیش در زاوی شمی عراق اهلی شده است. قدیمی ترین شواهد گوسفند اهلی در ایران از تپه علی کش و در 9500 سال پیش بدست آمده است. بز در حدود 10000سال قبل در آسیاب و گنج دره ایران اهلی شده است، خوک در جارمو و در 7000 ق.م و گاو در چاتال هویوک در ترکیه و در 8400 سال پیش، اهلی شده است. هدف از این پژوهش بررسی اهلی کردن حیوانات در زاگرس مرکزی است.