این آزمایش به مدت 28 روز به منظور تعیین اثرات غنی سازی ناپلئوس آرتمیا فرانسیسکانا با روغن بزرک و روغن ماهی کاد بر میزان رشد، بازماندگی و مقاومت در مقابل تنش های اکسیژنی و شوری در لارو ماهی تایگر بارب (puntius tetrazona ) انجام شد. لارو های تایگر بارب با میانگین وزنی 1/0 ± 3/2 میلی گرم در زمان تغذیه آغازین در 7 تیمار و سه تکرار با ناپلئوس آرتمیا فرانسیسکانا غنی شده با 3 دوز از روغن بزرک (5/2، 5 و 5/7 میلی گرم روغن بزرک در 100 میلی لیتر آب) و 3 دوز از روغن ماهی کاد (5/2، 5 و 5/7 میلی گرم روغن ماهی در 100 میلی لیتر آب) تغذیه شدند. تغذیه ماهیان گروه شاهد نیز تا پایان دوره غذا دهی با استفاده از آرتمیا غنی نشده صورت گرفت. لارو ها به علت ضعیف بودن و کوچک بودن دهان به مدت 3 روز از آرتمیا غنی نشده و سپس به مدت چهارده روز از آرتمیا غنی شده و پس از آن ماهیان تا پایان آزمایش از آرتمیا غنی نشده تغذیه کردند. لارو ها پس از دوره غنی سازی تحت تنش شوری قرار گرفتند به صورتی که طی 3 روز به ترتیب شوری آب از 6 ppt به 10ppt و در انتها به 13ppt رسیده شد و در انتهای دوره غذا دهی تنش اکسیژنی از طریق کاهش اکسیژن از 8ppm به 4ppm انجام گرفت. فاکتور های مربوط به رشد نیز طی دو مرحله در پایان دوره غنی سازی(روز هفدهم) و دوره غذا دهی(روز سی و یکم) مورد مقایسه قرار گرفتند. بیش ترین اختلاف در میزان رشد در پایان دوره غنی سازی بین تیمار 5% روغن ماهی با تیمار شاهد دیده شد (p ?05/0) در حالی که در پایان دوره غذا دهی تیمارهای روغن بزرک به خصوص 5/7% روغن بزرک بیش ترین میزان رشد را نسبت به دیگر تیمار ها نشان دادند. میزان بازماندگی در برابر تنش های شوری و اکسیژنی نشان داد که تیمار های مربوط به روغن بزرک میزان بازماندگی معنا داری را نسبت به تیمارهای روغن ماهی داشتند ولی تیمارهای روغن بزرک با هم تفاوت معنی داری را نشان ندادند. همچنین تیمارهای روغن ماهی در حالی که با هم اختلاف معنی داری نداشتند ولی با گروه شاهد این اختلاف معنی دار بود. نتایج این بررسی حاکی از آن است که غنی سازی با روغن بزرک در برخی از فاکتور های رشد و بازماندگی نتایج بهتری را نسبت به غنی سازی با روغن ماهی در بر دارد اگرچه در هر دو مورد غنی سازی نسبت به گروه شاهد در همه فاکتورها نتایج اختلاف معنی داری را دارد. کلمات کلیدی: غنی سازی، روغن بزرک، روغن ماهی، آرتمیا فرانسیسکانا، لارو تایگر بارب