عملکرد اصلی روانکارها، خنک کاری و روانکاری و سپس کاهش سختی فرآیند در ارتباط براده با ابزار و قطعه کار با ابزار است. یک روانکار تأثیر قابل توجهی بر درجه حرارت منطقه ماشینکاری، تنش های نرمال، برشی و توزیع آن ها در طول محل ارتباط ابزار- براده و ابزار- قطعه کار، سایش ابزار، یکپارچگی سطح ماشینکاری شده و تنش های پسماند در قطعات ماشینکاری شده می گذارد. با توجه به معایب روانکارها که عمدتا هزینه بالا و مسائل زیست محیطی می باشد استفاده از روش حداقل مقدار روانکار با روانکار گیاهی به عنوان جایگزین روش روانکاری سنتی به عنوان یکی از راهکارهای موجود مطرح است. در روش حداقل مقدار روانکار سیال روانکار گیاهی بوده که به صورت مخلوط هوا و روغن به شکل اسپری و به صورت پریودیک به منطقه ماشینکاری ارسال می شود. قطره های کوچک روغن توسط هوا به طور مستقیم به سر ابزار منتقل می شود و عمل خنک کاری و روانکاری انجام می گیرد. از مزایای این روش کاهش مصرف روانکار و همچنین به علت گیاهی بودن روانکار خطرات زیست محیطی را در بر ندارد. در این تحقیق تأثیر روش حداقل مقدار روانکار در تراشکاری فولاد و سوپر آلیاژ پایه نیکل با ابزارهای تنگستن کارباید و سرامیکی بررسی می گردد. پس از آماده سازی فرآیند و انجام آزمایش های تأثیر پارامترهای برش آزمایش های جداگانه جهت بررسی عمر ابزار انجام می شود. نتایج حاصل از آزمایش ها نشان می دهد که روش حداقل مقدار روانکار باعث بهبود کیفیت سطح و عمر ابزار می شود. در تراشکاری سوپر آلیاژ پایه نیکل با ابزار سرامیکی وایپر کیفیت سطح به طور چشمگیری بهبود یافته همچنین روش حداقل مقدار روانکار باعث بهبود عمر ابزار می شود.