موفقیت در امر مبارزه با تروریسم مستلزم عزم جهانی است. گسترش حملات تروریستی در سال های اخیر بیانگر افزایش روز افزون قدرت گروه های تروریستی است. از کاربردی ترین راهبرد های موثر ارائه شده در امر مبارزه با تروریسم، جلوگیری و سرکوب منابع مالی تروریسم است. ایجاد کنوانسیون مبارزه با تأمین مالی تروریسم(1999) و صدور قطعنامه های مختلف به ویژه قطعنامه 1373(2001) شورای امنیت سازمان ملل نشان از اهمیت منهدم ساختن منابع مالی تروریسم در نزد جامعه جهانی دارد. جمهوری اسلامی ایران با ایجاد لایحه مبارزه با تأمین مالی تروریسم(1390) و جمهوری اسلامی افغانستان با تصویب قانون مبارزه علیه تمویل تروریزم(1383) بنا به درخواست کنوانسیون مبارزه با تأمین مالی تروریسم و قطعنامه 1373 که از پشتوانه فصل هفتم منشور ملل متحد برخوردار است همسو با جامعه جهانی در پی جلوگیری از منابع تغذیه ای تروریسم هستند. در پژوهش حاضر سعی بر آن است تا ضمن تبیین جایگاه تأمین مالی تروریسم در حقوق کیفری افغانستان ایران و اسناد بین المللی با بررسی، تجزیه و تحلیل مواد قانونی موجود در این سه حوزه، میزان توافق و همخوانی قوانین دو کشور افغانستان و ایران با اسناد بین المللی نیز برجسته گردد. آنچه که حاصل این اپژوهش می باشد، عدم موفقیت اقدامات یک جانبه بدون پشتوانه بین المللی است و کشورها برای موفقیت در سرنگونگی تروریسم و تأمین مالی آن نیازمند حمایت بین المللی هستند. عدم عضویت ایران در کنوانسیون مبارزه با تأمین مالی تروریسم باعث محرومیت این کشور از مزیت های کنوانسیون به عنوان یک نهاد بین المللی گردیده است. و در افغانستان عدم موجودیت قانونی در جهت نظارت بر فعالیت های تجارت الکترونیکی و رایانه ای در این کشور، با توجه به گسترش و تأثیر روز افزون فضای مجازی در تعاملات انسانی می تواند مورد سوء استفاده سازمان های تروریستی در جهت افزایش سرمایه آنها قرار گیرد.