غده تیروئید می تواند دستخوش بیماری های متفاوتی شود که از جمله آنها پرکاری آن می باشد. یکی از روش های درمان پرکاری تیروئید استفاده از ید 131 می باشد. هدف اصلی در درمان با رادیوایزوتوپ ید ???، ایجاد بیشترین دوز جذبی در غده تیروئید و کمترین دوز ممکن در سایر اندام هاست؛ تا بیشترین اثر درمانی و کمترین عوارض جانبی ایجاد شود. برای سنجش توزیع دوز در بافت تیروئید معمولا توزیع یکنواخت ید در حجم تیروئید در نظر گرفته می شود. هر بافت زنده ای از سلول ها تشکیل شده است، و این سلول ها هستند که متابولیسم بدن را در دست دارند. این سوال مطرح است که ید در مقیاس سلولی در کدام بخش آن ذخیره می شود (هسته، سیتوپلاسم، پوسته یا کل سلول)؟ هدف از این مطالعه محاسبه دوز جذبی تیروئید در مقیاس سلولی است. نتایج کار با حالت توزیع همگن چشمه در بافت تیروئید مقایسه شده است. در بخش اول، شبیه سازی یک سلول بیولوژیکی تیروئید انجام گرفت. در این بخش تاثیر جذب ید در هسته، سیتوپلاسم و پوسته بررسی شد. در بخش دوم کره ای با شعاع تقریبا µm 50 شبیه-سازی شد. حدود 313 سلول بیولوژیکی در این کره جای می گیرند. در بخش سوم کره ای با شعاع µm100 شبیه سازی شد که حدود 2645 سلول بیولوژیکی را در بر می گیرد. پنج حالت برای چشمه در این دو بخش در نظر گرفته شده است. نتایج نشان می دهد که در مقیاس های کوچک تفاوت قابل ملاحظه ای بین توزیع دوز در مدل سلولی و مدل چشمه همگن وجود دارد. کسر جذبی بتا و کسر جذبی گاما با افزایش حجم افزایش. یافته است.