شهرهای ایران که دارای ویژگی های تکامل یافته ای در طی قرن های متمادی بودند، در عرض چند دهه اخیر، دچار تحولی عظیم شدند و بافت های شهری سر زنده دیروز، طی تحولات دوران شهرنشینی و گسترش شتاب آلود آن در دهه های میانی قرن حاضر، اصالت خود را در هیاهوی گسترش کالبدی بی وقفه شهر گم نمودند. در واقع مفهوم محله که اساس شکل گیری طبیعی شهرهای قدیم بود و بر اساس نیازهای روزمره ساکنین شهرها شکل گرفته بود، در هم ریخته شد و محلات شهری با نابسامانی های زیادی روبرو شدند. بر این اساس محله مفهوم سنتی خود را از دست داد و امروزه به عنوان واحدی برای تقسیمات کالبدی شهر و تعریف سطوح خدماتی آن به کار گرفته می شود. در این کار پژوهشی سعی شده است ابتدا با تعریف واژه معاصر سازی، رویکردی که در قبال بافت های قدیمی شهرها اتخاذ شده است، مشخص شود، سپس با معرفی اصول نوشهرسازی به عنوان یکی از الگوهای نوین شهرسازی ، نحوه به کار بردن این اصول برای معاصر سازی محلات قدیمی شهرها بررسی گردد. به منظور آزمودن این اصول برای معاصرسازی محلات قدیمی، سه محله، از محلات قدیمی شهر زنجان به عنوان نمونه انتخاب شده و سپس وضع موجود و گذشته این محلات به منظور ارزیابی شاخص های مطالعاتی مورد بررسی قرار گرفته اند. به منظور تحلیل جامع تر و هدفمند تر محله ها ،از تکنیک سوآت در ترکیب با چارچوب پیشنهادی کارمونا استفاده شده است.و در نهایت، در فصل پنجم بر اساس یافته های پژوهش در فصول پیشنین، راهبردها و راهکارهای معاصر سازی محلات مبتنی اصول نوشهرسازی تدوین گردیده و به سوالات پژوهش پاسخ داده شده است.