چکیده: بهاریه شعری است که دروصف بهار سروده شده باشد. آغاز سرایش این اشعار به عصر رودکی برمی گردد و حیات آن تا دوران ما نیز ادامه داشته است. بهاریه ها در آغاز و عموماً به توصیف جهان بیرون می پرداختند. مولانا نخستین شاعری است که بهاریه را با دیدی انفسی سروده است، نه آفاقی. غزلیات بهاریه در موسقی، شیو? بیان و تصاویر از درونیات مولانا تأثیر می گیرند. اوزان آنها اکثراً خیزابی است. تصاویر آن اکثرا حالت رقص و شادی و گفتگو را منتقل می کنند. فضای بهاریه ها، فضایی است که در آن غمها به پایان می رسند و دوران آسانی پس از سختی فرامی رسد. از میان گونه های صورخیال، «تشخیص» بیشترین فراوانی را دارد. این مساله،ریشه در دیدگاه عارفانه ای دارد که تمام اعضای جهان را زنده و متوجه حق میداند.