مقدمه: در علم دندانپزشکی در مطالعاتی که به صورت in vitro صورت می گیرند،اغلب از دندان های کشیده شده استفاده می شود که حاوی انواع میکروارگانیسم های می باشند و خطر انتقال عفونت را ایجاد می نمایند. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر محلول های نگهداری بر استحکام باند برشی پیوند کامپوزیت به مینا بود. مواد و روش: از 100 دندان پرمولر انسانی بدون پوسیدگی و ترک در این مطالعه استفاده شد. بر مبنای نوع محلول نگهداری، زمان انجام پیوند کامپوزیت به مینا و عامل اتوکلاو شدن،نمونه ها بصورت تصادفی در یکی از گروههای زیر قرار داده شدند: (1) دندانهای تازه کشیده شده (بدون نگهداری و اتوکلاو)؛ (2) دندانهای تازه کشیده شده همراه با اتوکلاو؛ (3) کلرامین 6 ماه بدون اتوکلاو؛ (4) کلرامین 6 ماه همراه با اتوکلاو؛ (5) تیمول 6 ماه بدون اتوکلاو؛ (6) تیمول 6 ماه همراه با اتوکلاو؛ (7) کلرامین 12 ماه بدون اتوکلاو؛ (8) کلرامین 12 ماه همراه با اتوکلاو؛ (7) تیمول 12 ماه بدون اتوکلاو؛ و (7) تیمول 12 ماه همراه با اتوکلاو. سپس بر روی نمونه ها کامپازیت قرار داده شد و استحکام باند آنها مورد ارزیابی قرار گرفت. نوع شکست هم در هر مورد تعیین شد. آنالیز داده ها توسط تست two-way anova ، tukey و chi square در نرم افزار spss نسخه 5/11 با فاصله اطمینان 95% صورت گرفت. نتایج : براساس آزمون استحکام باند برشی، عامل نوع محلول نگهداری و اتوکلاو شدن دندان ها تاثیری بر نتایج استحکام باند نداشت (p-value > 0.05). اما زمان ارتباط معناداری با استحکام باند نشان داد (p-value < 0.05) و آزمون post-hoc tukey معلوم نمود که استحکام باند نمونه های 6 ماهه و 12 ماهه تفاوت معناداری با نمونه های تازه نداشته اما استحکام باند برشی مینا در نمونه های 12 ماهه به صورت معناداری کمتر از نمونه های 6 ماهه بود (p-value < 0.05). بر مبنای آزمون chi-square، نوع شکست تنها با عامل اتوکلاو نمودن ارتباط معناداری داشت (p-value < 0.05). در نمونه های اتوکلاو شده نوع شکست کوهزیو مینایی بیشتر از نمونه های اتوکلاو نشده بود. نتیجه گیری: نوع محلول نگهداری، و زمان نگهداری تاثیری بر استحکام باند مینا در مقایسه با نمونه های تازه کشیده نداشت. اما استفاده از اتوکلاو باعث افزایش شکست کوهزیو مینا شده بود.