روابط ایران و هند در سده ی ده و یازده هجری فصل جدیدی از تاریخ دو کشور را رقم زد. اگرچه مناسبات و تعاملاتی بین این دو همواره وجود داشته، اما در این زمان فزونی یافته و تاثیرات عمیقی را از خود برجای گذاشت. قدرت گیری صفویان در ایران همزمان با تحرکات بابر و تشکیل بابریان در هند شده بود. ایرانیان و هندیان از دوران قبل از اسلام با یکدیگر روابط داشته اند. این روابط در دوره صفوی وارد مرحله جدیدی شده بود. به شکلی که بسیاری از هنرمندان و اندیشمندان فارسی زبان راه هند را در پیش گرفتند و زبان و ادبیات فارسی در آن سرزمین نقشی مهم ایفا نمود. این روابط در دوره شاه عباس نیز ادامه پیدا می کند و همچنان مسئله قندهار، رابطه با اکبرشاه ، نورالدینمحمدجهانگیر و شاه جهان از مسائل مهم این دوره به شمار می رود. در این پژوهش با استناد به منابع دسته اول تاریخی به بررسی این روابط پرداخته شده است و نتایج آن به بحث و ارزیابی گذاشته شده است.