چکیده : طبیعت همواره میدان طبع آزمایی صاحبان ذوق و اندیشه بوده است تا آنجا که بسیاری از شاعران و نویسندگان طبیعت را مقابل شهرنشینی و مدرنیته میدانند و براین باورند که صفا و صمیمیت روستا و طبیعت جای تفکر و تدبر بسیار دارد ،روح احساسی وغلیان عواطف رمانتیکی انسان ناخودآگاه اورا تا عمق پاکی واحساس پنهان طبیعت می کشاند و در این رهگذار فطرت وسرشت طبیعی انسان به اصل خود که همانا عرصه ی طبیعت است می پیوندد و آنجا که ذوقی درمیان باشدبه مدح این منبع سرشارطبیعت می پردازد، در زبان فارسی از شاعران کلاسیک تا امروز بسیاری در مضمون طبیعت طبع آزمایی کرده اند، مانند منوچهری دامغانی ،رودکی ، نیما ، سهراب سپهری،منوچهرآتشی و دیگران ، در ادب عربی هم شاعران و نویسندگان بسیاری دروصف طبیعت و در رد زندگی شهری داد سخن داده اند ، مانند امرء القیس ،بدر شاکرالسیاب ، عبدالمعطی الحجازی .ما در این تحقیق به بررسی شعر دوشاعر بزرگ معاصرعربی و فارسی که هر دو در دامان طبیعت و روستا پرورش یافته و به شهر مهاجرت کرده اند و صفا وصمیمیت طبیعت و روستا دستمایه اشعارشان بوده می پردازیم وبا قراردن تفکروجهانبینی این دو شاعر در مقابل هم به مقایسه و تطبیق اشعارشان با مضمون طبیعت و روستا می پردازیم. ادبیات تطبیقی ، المدینه والریف ،شهر، روستا ،طبیعت ،عبدالمعطی حجازی ،منوچهرآتشی .