بررسی رابطه فرزندپروری ادراک شده و بازداری رفتاری با کمال گرایی در دانشجویان فاطمه قربانی زمینه و هدف: کمال گرایی یک سازه چندبعدی است که برخی ابعاد آن سازش یافته و برخی سازش نایافته هستند. عوامل زیادی موجب شکل گیری کمال گرایی در افراد می شود؛ از جمله این عوامل سبک فرزندپروری والدین آن ها و ویژگی های شخصیتی خود افراد است. هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه سبک های فرزندپروری و سیستم های مغزی/ رفتاری با کمال گرایی است. مواد و روش کار: طرح پژوهشی حاضر توصیفی و از نوع همبستگی است. جامعه آماری مورد مطالعه، تمامی دانشجویان مشغول به تحصیل در مقطع کارشناسی دانشگاه شاهد تهران در سال 91-90 است. 225 نفر از دانشجویان که به شیوه نمونه برداری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شده بودند، پرسشنامه-های کمال گرایی فراست(1990)، فرزندپروری ادراک شده بامریند(1973)، و مقیاس کرور و وایت (1994) برای فعالیت سیستم های مغزی/ رفتاری را تکمیل نمودند. برای بررسی رابطه متغیرها از همبستگی پیرسون و برای بررسی میزان تبیین واریانس کمال گرایی توسط دیگر متغیرها از روش رگرسیون گام به گام استفاده شد. یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد بین کمال گرایی و فرزندپروری استبدادی رابطه مثبت معنی دار وجود دارد (001/0p<). همچنین بین کمال گرایی و فعالیت سیستم بازداری رفتاری رابطه مثبت معنی دار وجود دارد (001/0p<). به علاوه مشخص شد فعالیت سیستم بازداری رفتاری و فرزندپروری استبدادی می تواند تغییرات کمال گرایی را به صورت معنادار پیش بینی کند (001/0p<). بحث و نتیجه گیری: نتایج این مطالعه با فرضیه های مطرح شده همسو است. این نتایج نشان می-دهد سبک فرزندپروری استبدادی می تواند زمینه شکل گیری کمال گرایی را فراهم سازد. از سوی دیگر فعالیت سیستم بازداری رفتاری در افراد نیز می تواند کمال گرایی آن ها را پیش بینی کند. براساس یافته های پژوهش حاضر پیشنهاد می-شود که پژوهش های گسترده تری با در نظرگرفتن هردو دسته عوامل شخصیتی و خانوادگی به عنوان متغیرهای پیش-بینی کننده کمال گرایی، انجام گیرد.

پژوهش حاضر به منظور بررسی اثربخشی مهارت های بین فردی بر سازش یافتگی اجتماعی و احساس تنهایی دانش¬آموزان با آسیب شنوایی در شهرستان رشت انجام شد. این پژوهش، یک مطالعه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و گروه شاهد بود. 30 دانش¬آموز پسر با آسیب شنوایی پایه تحصیلی دبیرستان که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شده بودند در این پژوهش شرکت داشتند. آزمودنی¬ها به صورت تصادفی به دو گروه 15 نفری تقسیم شدند (یک گروه آزمایش و یک گروه شاهد). گروه آزمایشی، آموزش¬ مهارت¬های بین فردی را دریافت کردند در حالی که به گروه شاهد این آموزش ارائه نشد. ابزارهای استفاده شده در این پژوهش پرسشنامه احساس تنهایی و پرسشنامه سازگاری بل بود. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از تحلیل کوواریانس تحلیل شد. نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که آموزش مهارت¬های بین فردی اثر معناداری بر کاهش احساس تنهایی و افزایش سازگاری اجتماعی دانش¬آموزان با آسیب شنوایی دارد (0/0001>p). آموزش مهارت¬های بین فردی می¬تواند احساس تنهایی و سازش¬یافتگی دانش¬آموزان با آسیب شنوایی را بهبود بخشد. بنابراین، برنامه¬ریزی جهت آموزش مهارت¬های بین فردی به دانش¬آموزان با آسیب شنوایی اهمیت ویژه¬ای دارد.