به منظور شناسایی و ارزیابی بندپایان مفید در کنترل بیولوژیک علف هرز پیچک صحرایی (convolvulus arvensis l.)، پژوهش هایی طی دو سال 1389 و 139? در زیستگاه های غیر زراعی در دو منطقه باجگاه و زرقان واقع در استان فارس در قالب طرح بلوک کاملاً تصادفی اجرا گردید. در بررسی های انجام شده، چهار گونه حشره متفاوت به عنوان عوامل کنترل بیولوژیک نوید بخش برای کنترل علف هرز پیچک صحرایی شناسایی و به عنوان گونه جدید برای فون ایران گزارش گردیده اند. این چهار گونه عبارتند از: سرخرطومی بذر خوار alcidodes chaudoiri (chevrolat)، سوسک بذر خوارspermophagus sericeus (geoffroy) ، زنبور pteromalus sp. و سوسک actenodia near peyroni (reiche) . از بین این گونه ها بیشترین درصد خسارت زایی به بذر پیچک مربوط به سرخرطومی بذر خوار بود که لاروها و حشرات بالغ آن از محتویات بذر تازه تغذیه می کنند. این خسارت برای منطقه باجگاه به ترتیب 8? و 2/94 درصد و برای منطقه زرقان به ترتیب 4/38 و 28/23 درصد در سال های 1389 و 1390 برآورد گردید. نتایج به دست آمده همچنین نشان داد که این سرخرطومی دارای یک نسل در سال بوده و سیکل زندگی آن 21- 18 روز به طول می انجامد.

این پژوهش به منظور بررسی تاثیر کود سولفات آمونیوم با دز کاهش یافته علفکش رانداپ، آپیروس و دز کاهش یافته اولتیما بر رشد و عملکرد گوجه فرنگی رقم کل جی و کنترل گیاه انگلی گل جالیز در منطقه ظفرآباد فارس اجرا گردید. نتایج نشان داد که علف‎کش آپیروس و اولتیما (نسبت به رانداپ) کمتر برای گیاه گوجه فرنگی سمی هستند. سطوح مختلف سولفات آمونیوم بر رشد و عملکرد گوجه فرنگی به‎طور معنی‎داری موثر بود. استفاده از سولفات آمونیوم در هفته‎ی هشتم پس از مصرف علف‎کش‎های اولتیما و رانداپ، تمام گوجه‎فرنگی‎های تولید شده در هفته‎های پیشین را از بین برد. اثر سطوح کود سولفات آمونیوم بر میزان تولید گوجه فرنگی های تیمار شده با علف‎کش آپیروس کمتر بود. رشد گل‎جالیز در تیمار علف‎کش اولتیما، به‎طور معنی‎داری از تیمارهای دیگر کمتر بود. ارتفاع گل جالیز در سطح 200 کیلوگرم در هکتار سولفات آمونیوم نسبت به دیگر سطوح سولفات آمونیوم، به‎طور معنی‎داری کمتر بود. نتایج این آزمایش نشان داد که، افزودن سطح سولفات آمونیوم، اثرگذاری علف‎کش‎های رانداپ و اولتیما را بر رشد گل جالیز به طور معنی داری افزایش می دهد و باعث کاهش ارتفاع و وزن خشک گل جالیز می شود در حالی که، چنین افزایش اثری در خصوص علف کش آپیروس مشاهده نشد.

درخت پردیس (ailanthus altissima) درختی مهاجم است. عصاره های اندام های مختلف این درخت برای تعیین اثرات کشنده گیاهی آن تحت شرایط آزمایشگاهی و گلخانه ای ارزیابی گردید. اجزای گیاه در بهار و پاییز جمع آوری شدند. در اولین آزمایش سطح سمیت بر جوانه زنی بذرها و رشد ریشه چه علف هرز lepidium sativum بررسی شد. جوانه زنی تحت تاثیر عصاره هایa. altissima قرار نگرفت اما طول ریشه چه به طور معنی داری کاهش یافت. در دومین آزمایش سطح فعالیت و انتخابی بودن عصاره های a. altissima بر گیاهان زراعی و علف های هرز مختلف بررسی گردید. عصاره ها در نسبت های 0، 10، 20، 30 و 40 پی پی ام بر گیاهان جوان در حال رشد در گلخانه اسپری شدند. عصاره پوست درخت پردیس سمیت شدیدی داشت. amaranthus retroflexus و carthamus tinctorius به طور معنی داری به تمامی نسبت های عصاره های اسپری شده حساس بودند. از سوی دیگر، گیاهچه های echinochola crusgalli و abutilon theophrasti به هیچ یک از نسبت های عصاره ها حساس نبودند. بنابراین، می توان نتیجه گرفت که این درخت مهاجم می تواند یک علف کش زیستی بالقوه برای کنترل علف های هرز باشد.

در این تحقیق به منظور بررسی اثر پسماند گیاهان در زراعت های تک کشتی و علاوه بر آن استفاده از نوع کود شیمیایی و بیولوژیک و تاثیر گذاری آن بر میزان مواد شیمیایی گیاه سورگوم علوفه ای و اثرات مواد دگرآسیب عصاره آبی شاخساره سورگوم و اثرات آن بر روی جوانه زنی، طول ریشه چه ، ساقه چه و وزن خشک گیاهچه، گیاهان زراعی و علف های هرز درآزمایشگاه و میزان مهار گیاهچه (وزن خشک گیاهچه) و بررسی پارامترهای بیوشیمیایی در گلخانه مورد بررسی قرار خواهد گرفت.

به منظور بررسی تاثیر سطوح کودهای ارگانیک (3 و 6 تن در هکتار) و شیمیایی (150 و 300 کیلوگرم نیتروژن در هکتار) بر رشد و ویژگی¬های بذر تولیدی علف¬هرز تاتوره پژوهشی به صورت سه آزمایش مزرعه ای، گلخانه ای و آزمون بذر در دانشکده کشاورزی دانشگاه شیراز در سال 1391 طراحی و اجرا گردید. نتایج نشان داد که بیشترین و کمترین رشد گیاه، تولید بذر و پراکنش بذر به ترتیب از تیمارهای 300 کیلوگرم در هکتار نیتروژن و 6 تن در هکتار ورمی کمپوست به دست آمد. صفات تعداد بذر در کپسول، تعداد گل در بوته و وزن هزار دانه به ترتیب بیشترین تأثیر را در پراکنش بذر علف¬هرز تاتوره داشته‏اند. تغذیه گیاه مادری با 6 تن در هکتار ورمی کمپوست موجب ایجاد بیشترین خواب بذر، کمترین جوانه زنی و قدرت رویش بذر گردید. در حالی که بیشترین جوانه زنی و قدرت رویش بذر در تیمار تغذیه گیاه مادری تاتوره با 300 کیلوگرم در هکتار نیتروژن به دست آمد. بذرهای وسطی و پایینی دارای کمترین درصد جوانه زنی و قدرت گیاهچه ای نسبت به بذرهای بالایی بودند. نتایج پژوهش گلخانه ای نشان دهنده تاثیر منفی تنش خشکی تاثیر بر سبزشدن و رشد اولیه گیاه تاتوره بود. افزایش فاصله آبیاری از 4 به 7 روز تاثیر معنی داری نداشت اما افزایش این فاصله به 14 روز موجب کاهش معنی داری در ظهور گیاهچه و رشد اولیه گیاه تاتوره داشت. به طور کلی؛ نتایج این پژوهش نشان داد که کود ورمی کمپوست در مقدار 6 تن در هکتار موجب رشد کمتر و تولید بذر کمتر گیاه تاتوره در مزرعه گردید. همچنین این تیمار موجب افزایش خواب بذرهای حاصل داشته که می تواند باعث کاهش تعداد گیاهان جوانه زده گردد. کلید واژه: تاتوره – خواب بذر- تاثیرات گیاه مادری – جوانه زنی – کود