در تمامی جوامع از دیرباز تا کنون زنان یکی از موضوعات آثار نقاشی هستند، بهره گیری از زیبایی بدن زنانه دست مایه خلق آثاری بس ارزشمند گشته است. این بهره مندی از جنبه زیبایی شناسی گاه با بیان عواطف و حالت های نهفته ی روانی همراه است که نمونه های آن در پیکره نگاری های دوره قاجاریه و در دربار فتحعلی شاه، نمود می یابد. در مقابل هنر غرب نیز با تصویر کردن پیکر زن ها به گونه ای دیگر در این راستا قدم بر می دارد. هنر دوره رکوکو که هم زمان با سلطنت لوئی پانزدهم در فرانسه جان می گیرد زن نوازی های خاص خود را دارد. این نگاه مادی به زنان وهرزه نگاری ها از دید فمینیست های رادیکال مغایر با اصول فمینیستی است. با کنار هم گذاشتن آثار نقاشی دو دوره یاد شده چند سوال مطرح می شود. جایگاه زنان در این دو دربار- فتحعلی شاه و لویی پانزدهم- تا چه اندازه در نقاشی ها نمود یافته است؟ مفهوم و هدف از نمایش برهنگی و جنسی نگاری در به تصویر کشیدن زنان در دیدگاه دو دوره مذکور چیست؟ و یا حضور زنان برهنه در پیکره نگاری های دوره فتحعلی شاه در قیاس با حضور مردان درباری و رجال در این پیکره نگاری ها به چه چیز اشاره دارد؟ در پژوهش پیش رو به کمک منابع کتابخانه ای و روش مقایسه ای به وجوه مشترک و متفاوت در مفاهیم خلق این آثار و تجلی زن و تاکید بر برهنگی زنان در این نقاشی ها خواهیم پرداخت که از اهداف این تحقیق نیز بشمار می رود. حاصل بررسی ها حاکی از این است که به دلیل تفاوت در زیر بنای فرهنگی ایران و فرانسه نگاه آن ها به زن معنایی متفاوت می یابد و لی در توجه به جنسی بودن زن هر دو جامعه دیدگاهی مشترک دارند که از دیدگاه فمینیست ها نوعی پست شمردن و تجاوز به حقوق زنان است.