چکیده نوشتار حاضر پژوهشی است تحلیلی _ توصیفی دربار? آثار و آموزه های عرفانی «مولانا جلال الدین محمد بلخی»، بزرگ مرد عرفان اسلامی و «کارلوس کاستاندا»؛ متفکر مردم شناس و نظریه پرداز عرفان تجربی ناحی? مکزیک و آمریکای لاتین که مطالعات و تجربیات خود را دربار? تعالیم عرفانی استادش «دون خوان» و چگونگی سیر و سلوک او شرح می دهد. «دون خوان» طبیب سرخپوستی است که با تکیه بر معرفت شهودی، جهان های لایه لای? زندگی را به شرح باز می نماید و چگونگی وصول آدمی را به کمالات و کرامات از طریق تکیه بر کار مداوم، ریاضت، تمرکز، خودشناسی، استفاده از تقابل شخصیت های اجتماعی و نظایر آن بیان می کند. او معرفت و عشق را به منزل? آتشی درونی می ستاید، آتشی که موجب می شود تا انسان ها جهان های باطنی خود را یکی پس از دیگری پس پشت اندازند و صاحب اسرار و کرامات متعالی شوند. این تجربیات که مجموعه ای است از تعالیم عرفانی حلقه ای از سرخپوستان «یاکی» بازماند? قوم «تولتک»؛ در دوازده کتاب فراهم آمده است. نگارنده می کوشد تا با معرفی شخصیت و مشرب فکری و عملی «کاستاندا» و تطبیق آن با آموزه ها و اندیشه-های عرفانی «مولانا» به نقاط تشابه و تفارق این دو جهان بینی بپردازد.