پدیده ی قرض گیری یکی از ویژگی های طبیعی زبان قلمداد می شود که در چارچوب آن سخنگویان یک زبان در صورت لزوم و به منظور پرکردن خلأهای واژگانی به زبان های دیگر مراجعه می کنند و کلماتی از این زبان ها را در گفتار خود وارد می نمایند. به کارگیری روز افزون و استفاده ی غیر معقول از واژه های بیگانه در زبان فارسی می تواند اصالت و غنای این زبان را تحت الشعاع قرار دهد، و به خصوص این باور را در ذهن همگان به گونه ای جای دهد که زبان فارسی در ارائه ی مفاهیم و معادل فارسی، علمی و تخصصی ناتوان است. درپژوهش حاضر، میزان ورود واژگان بیگانه در متون نوشتاری داستانی در سده ی اخیر مورد بررسی قرار گرفت. با بررسی این متون نشان داده شد که میزان و روند قرض گیری واژگانی در بازه ی زمانی 9? ساله در میان زبان های انگلیسی، فرانسوی و روسی در متون نوشتاری داستانی تاکنون به چه صورت بوده ومیزان بهره گیری از چه زبان هایی بیشتر بوده است. بر اساس آمارهای به-دست آمده از میان 25 کتاب رمان و مجموعه داستان از نویسندگانی نظیر صادق هدایت و بزرگ علوی به نظر می رسد که میزان ورود واژگان اروپایی با توجه به مقتضیات زمان و پیشرفت علم بیشتر شده است و تنها تفاوت قابل ملاحظه در میزان ورود واژگان انگلیسی و فرانسوی می باشد. بدین ترتیب از مجموع 663 واژه ی قرضی انگلیسی، فرانسوی و روسی55/18 % انگلیسی ، 24/72 % فرانسوی و 2/9% روسی بودند که از این میان 77/3% مربوط به واژگان انگلیسی پیش از انقلاب و 78/14% به واژگان انگلیسی پس از انقلاب،5/23% واژگان فرانسوی پیش از انقلاب و 71/48 پس از انقلاب می باشد که با توجه به پیش از انقلاب سیر صعودی داشته است. واژه های کلیدی: زبان، زبان فارسی، واژگان قرضی، تداخل زبانی، گرته برداری، زبانشناسی اجتماعی.