: یکی از عوامل آنفلوانزای پرندگان سروتیپ h9n2 ویروس آنفلوانزای پرندگان، با بیماریزایی ملایم است که طی سالهای 1999-1994 در دنیا منتشر شد. در ایران در سال 1377 هجری شمسی برای اولین بار از منطقه تهران و قزوین شناسایی شد. با توجه به تلاش برای ساخت واکسن های آنفلوانزا با قدرت ایمنی زایی بالا، برای مقابله با شیوع وگسترش ویروس آنفلوانزای طیور در این مطالعه تاثیر نانو سلنیم، بر ایمنی زایی ویروس غیر فعال آنفلوانزای پرندگان تحت تیپ(h9n2) مورد بررسی قرار گرفت. در حال حاضر موادی که در واکسن های تجاری بعنوان ادجوانت استفاده می شوند، روغن های معدنی هستند که اکثرا موجب رها شدن تدریجی آنتی ژن واکسن می شوند و علاوه بر اینکه نقشی در ایمنی زایی ندارند، مضراتی را نیز در بر دارند از جمله، باقی ماندن در بافت که ممکن است باعث واکنش های شدید بافتی شود. همینطور به نظر می رسد برای انسان مضر باشند چون حدودا 42 روز طول می کشد تا از بافت خارج شوند . لذا محققان درتلاش هستند مواد دیگری را که قابل سوخت و ساز باشند یا مضرات فوق را نداشته باشند، جایگزین سازند. برای این تحقیق 100 قطعه جوجه ی یک روزه نژاد راس، به طور کاملا تصادفی به 5 گروه 20 قطعه ای تقسیم گردید : گروه اول واکسن تهیه شده با نانو سلنیم ،گروه دوم ویروس کشته و نانوسلنیم به صورت جداگانه تزریق شد ،گروه سوم واکسن تجاری را دریافت کرد، گروه چهارم ویروس کشته شده بتنهایی تزریق شد و گروه پنجم شاهد بود و واکسنی دریافت نکرد. زمان واکسیناسیون 14روزگی پرنده بود. بعد از گذشت سه هفته از زمان واکسیناسیون گروه شاهد و گروههای درمانی با ویروس زنده ی آنفلوانزای پرندگان به روش داخل چشمی چالش داده شدند. قبل و بعد از چالش از جوجه ها در چند نوبت خون گیری به عمل آمد تا با روش ممانعت ازهماگلوتیناسیون، عیار آنتی بادی علیه آنفلوانزای پرندگان تعیین شود. اگر چه مخلوط ها و امو لسیون های فوق تا حدودی توانستند در بالا بردن ایمنی نسبت به ویروس آنفلوانزای پرندگان موثر باشند، ولی نتوانستند مانع از عفونت و پاسخ آمناستیک در پرنده شوند . ولی ممکن است بتوان نانو سلنیوم را به عنوان ماده ای موثر در ترکیب اجوانت مد نظر داشت .