این پایان نامه به بررسی خودشیفتگی در قصاید حکیم خاقانی،شاعر قرن ششم،پرداخته است. خودشیفتگی خود را ستودن و درباره ی خوبی ها و توانایی های خود سخن گفتن است و فرد خودستا کسی است که کردار و رفتار خود را بستاید و از فضیلت و برتری خود صحبت کند. خودشیفتگی یکی از بارزترین موضوعات شعر فارسی است که از زمان پیدایش شعر دری در ادبیّات ظهور کرده و تاکنون نیز ادامه یافته است. منظور از خودستایی در شعر، فخر و نازش شعرا به مراتب فضل و کمال و سخندانی و سایر امتیازات فردی می باشد. از آنجایی که خاقانی از خودستاترین شعرای فارسی زبان می باشد، این نوشتار خودشیفتگی را در قصاید این شاعر بررسی کرده است. نگارنده در این پایان نامه ضمن بررسی ریشه های نارسیسیسم یا خودشیفتگی با مراجعه به منابع و فرهنگ ها و بهره گیری از نظریه های روان شناسان و محقّقان،از دیدگاه های مختلف روان شناسی، اسلام و قرآن و ادبیّات فارسی به بیان ابعاد گوناگون این پدیده پرداخته است. در ادامه با در نظر گرفتن محیطی که شاعر در آن زیسته و آثار هنری را در آن خلق کرده است،به بررسی فضای سیاسی- اجتماعی حاکم بر عصر او پرداخته و سپس زندگی،شعر،فکر و شخصیّت شاعر را مورد نقد و تحلیل قرار داده است. آن گاه با در نظر گرفتن این عوامل به جستجوی علل خودشیفتگی در قصاید این شاعر پرداخته و آن ها را بررسی نموده و برجسته ترین جلوه های خودشیفتگی را در دیوان خاقانی،استخراج کرده و با ذکر شواهد شعری،شیوه های مختلف خودشیفتگی را مورد تجزیه و تحلیل قرار داده است.