تخیل یا فانتزی( fantasy ) ژانری از فانتاستیک ( phantastic ) است، که ریشه های خود را از اسطوره شناسی و افسانه های مختلف می گیرد. تخیل در ادبیات، سینما، موسیقی و بازی های ویدئویی نمود بارز و پررنگی دارد. با این همه گفتنی است که این ژانر در دنیای داستان گویی یعنی در ادبیات فانتاستیک پا گرفت. این حوزه از ادبیات عمدتاً داستان هایی را در برمی گیرد که سرشار از موجودات و نماد هایی مانند جادوگری، حماسه سازی و قهرمانی، اژدها، پری، کوتوله ها، حلقه های جادویی و گنج های مخفی تمدن های از بین رفته هستند. این عناصر اساساً خیالی، اغلب از سوی نویسندگان این گونه داستان ها ( شاید بتوان آنها را فانتزی نویس نامید) صاحب جنبه های واقعی تکنولوژیکی و اجتماعی می شوند. در تخیل شاهد عوالمی خیالی هستیم که روی زبان بنا نهاده شده اند، دنیاهایی که از طریق کلمات و جملات تغییر پذیر هستند. طی قرون، خصوصیات جدیدی به این ژانر اضافه شدند. وین رایش می گوید: " ادبیات تخیلی را ظاهراً می توان به عنوان جرئی لاینفک از فرهنگ بشری درهمه دوران ها و در همه جا تلقی کرد. اولین داستان گویی احتمالاً در کنار آتش در عصر حجر صورت گرفته است. تخیل همچنین جزئی از ادیان و فرهنگ طبقه تحصیل کرده و فرهنگ ترش (فرهنگ سطحی) است و به نظر می رسد که بشر در خود ذاتاً قوه محرکی دارد که او را به سمت تخیل می کشاند"(2002، 10). تخیل، به مرور زمان به 10 زیر مجموعه و یا ژانرفرعی تقسیم شده است. در این پایان نامه به ژانر تخیل تاریخی پرداخته خواهد شد. تخیل، در معنای موجود در ادبیات، با اساطیر هر کشوری پیوند دارد. تأثیری که فیلم هایی مانند «ارباب حلقه ها» و «هری پاتر» بر نگارنده گذاشتند، منجر به این شد که ژانر فرعی تخیل تاریخی در آلمان و ایران را مورد بررسی قرار دهد. از این رو دو داستان از دو نویسنده نامدار مارکوس هایتس و آرمان آریان مورد بررسی قرار گرفتند. ابتدا روند شکل گیری و مشخصات ادبیات تخیل و ویژگی های این ژانر به اختصار توضیح داده خواهد شد، سپس ادبیات تخیل در آلمان و ایران بررسی خواهد شد و در آخر دو اثر "نیروهای آتش" مارکوس هایتس و " اشوذدنگهه" از آرمان آرین مورد مقایسه قرار خواهد گرفت. در کانون این مقایسه شخصیت ها، موضوعات و ویژگی های داستان های انتخاب شده قرار دارند. مارکوس هایتس و آرمان آریان در خلق شخصیت ها و عوالم خود از فرهنگ ها و اساطیر کشورهایشان بهره گرفتند. هر دو رخدادها و جریان های تاریخی کشورهایشان را از منظری تخیلی بازسازی و باز تعریف کردند و موجودات و موضوعاتی جدیدی را پدید آورده و آنها را وارد داستان های خیالی خود کردند. آثار هر دو متعلق به ژانر فرعی تخیل تاریخی اند.

در دین اسلام بر اساس آیات، روایات و اجماع، چندهمسری به شرط رعایت عدالت، مجاز بوده، و با توجه به سیره معصومین( مستحب می باشد. از نظر اسلام چندهمسری در ازدواج دائم، محدود به چهار همسر بوده، اما در ازدواج موقت حدی ندارد. اساس "قسم"، شب بوده و از جمله حقوق واجب بر مرد است که فقها بر آن اتفاق دارند. اما در این که قسم مقارن با عقد نکاح یا متوقف بر شروع است، اختلاف نظر وجود دارد؛ زیرا عده ای قائل به مشترک بودن حق قسم بین زن و مرد هستند، و عده دیگر، قسم را حق اختصاصی مرد می دانند. اگر زنی در عقد ازدواج شرط کند که مرد حق ازدواج با دیگری را ندارد، مشهور فقها این شرط را باطل و عقد را صحیح می دانند، اما برخی از علمای معاصر زوج را ملزم به رعایت این شرط کرده اند؛ هرچند در صورت نقض شرط، ازدواج دوم را صحیح شمرده اند. زیادی نسبی زنان در برابر مردان، بالاتر بودن نرخ مرگ و میر مردان و مقاومت بیشتر زنان در مقابل بیماری ها، از جمله ادله ضرورت تعدد زوجات است. عواملی چون عقیم بودن زنان و فرزند طلبی مردان، عذرهای زنانه مثل سردی جنسی قبل و بعد از یائسگی، دوران حمل زنان، عادت ماهیانه و عدم ارضای جنسی مردان نیز تاییدی بر جواز تعدد زوجات می باشد. اما حسادت، پایین آمدن جایگاه زنان در اجتماع، شهوت رانی مردان و جریحه دار شدن عواطف زنان از جمله اشکالاتی است که بر مسأله تعدد زوجات وارد می شود؛ که بیشتر به مشکلات فرهنگی و شخصی برمی گردد تا حکم اسلام. پیامبر اسلام( نیز برای پیشبرد اهداف راستین خود از قبیل تعالیم الهی، تشریع احکام اسلامی، نزدیک کردن قبایل به طرف خود و سامان بخشیدن به زندگی زنان، تن به ازدواج های متعدد داده است. اما چند شوهری از منظر اسلام به دلیل فساد در نسب، مخالفت با طبیعت انسانی و عقیم شدن زنان، حرام است.

در حقیقت پیدایش بازار و نمود پیدا کردن آن هیچگاه از پیش تعیین شده نمود و ابتدا با نیاز مردم به تبادل عرضه و تقاضای کالاهای اولیه و مواد غذایی در خارج از شهر شکل گرفت. با توجه به ساختار شهری و خیابان بندی آن و همچنین گسترش روابط اقتصادی و افزایش کالاها در شهر بازار به انواع مختلف در پیکره شهری به صورت مغازه، بازار، پاساژ، مراکز خرید و غیره... نمود پیدا کرده است. این الگو می تواند، هماهنگ کننده فضاهای تجاری مدرن و اسلامی باشد. البته این الگو از طرفی بر مبانی نظری و فلسفی اسلام و مبانی انسان شناختی اسلام استوار است که پیشرفت شهر را به عنوان وسیله مطلوب می داند و هدف را رشد و تعالی انسان می داند و از طرف دیگر، فکر و ابتکار ایرانی آن را به دست آورده است. از آنجاییکه بازارهای اسلامی کانون آیین، تجارت و فرهنگ مردم در طول تاریخ می باشد، می توان آنها را مناسب ترین حوزه فضاهای تجاری و فرهنگ ایرانی-اسلامی تلقی نمود