احمد دحبور، شاعر متعهد فلسطینی مضامین مختلف شعری را آزموده اما آن چه از عناوین قصایدش چون حِکایه الوَلَد الفلسطینی، عِرس عَلی الطَریقه الفِلسطینه و الوَلد یَدعو إلَی الکَلمهِ الّتی حَذفَتها الرِقابَه و ...مشخص است؛ وقف بیشتر اشعار او در راه آرمان فلسطین است. دحبور در اشعارش دردها و رویاهای هم وطنان خویش را به تصویر کشیده است، هم چنان که شعر او آینه ی تمام نمای اوضاع تأسف بار ساکنان اردوگاه ها، مشکلات زنان بی سرپرست، کودکان یتیم فلسطینی، فقر، بی عدالتی سران عرب و دعوت به قیام و مبارزه است. او با نگاهی عمیق به خطرها و محنت های مردم معاصر فلسطین به موضوعات قهرمانی می پردازد. احمد دحبور برای رساندن فریاد مظلومیت فلسطین به گوش مخاطبان، تلاش نموده از تمامی ظرفیت های هنری و فنی شعر عربی استفاده نماید که عبارتند از: بهره گیری از نمادهای تاریخی و دینی، الهام پذیری از شخصیت ها و حوادث تاریخی - سیاسی و اقتباس از قرآن کریم می توان نام برد. شعر دحبور، شعری مردمی است که از دل ملت مظلوم فلسطین، تراوش می کند و الفاظ زشت و رکیک در آن وجود ندارد.