چکیده: اثر مزمن و حاد مت آمفتامین بر یادگیری و حافظه فضایی در رت های وابسته به مت آمفتامین هنوز هم بحث انگیز است. در این مطالعه اثر حاد و مزمن مت آمفتامین در موش های صحرایی وابسته به محرک برای ارزیابی توانایی یادگیری و حافظه مرجع و کاری فضایی در تکلیف ماز آبی به کار رفته است. روش ها و مواد: موش های صحرایی به طور مکرر mg/kg2 مت آمفتامین، یکبار در روز به مدت 5 روز به طور زیر جلدی دریافت کردند و عملکرد حافظه شان در روز ششم مورد ارزیابی قرار گرفت. این مداخله هر روز در طی آزمون حافظه و یادگیری ادامه پیدا می کرد. در تجربه اول عملکرد موش ها 30 دقیقه و 120 دقیقه بعد از تزریق در حافظه مرجع ماز آبی ارزیابی شد. موش های صحرایی، برای پیدا کردن سکویی که در مرکز یک ربع ماز قرار داشت، یک جلسه ی 4کوششی،به مدت 5 روز متوالی دریافت کردند. حافظه نگهداری 24 ساعت پس از آخرین جلسه آموزش در کوشش کاوشی (60 ثانیه) در ماز بدون سکو مورد آزمون قرار گرفت. در تجربه دوم که دو روز پس از آزمون کاوشی انجام شد، جلسه آموزش حافظه کاری در تکلیف ماز آبی آغاز گردید. فقط دو کوشش در روز داده شد تا اینکه عملکرد حیوان (طی 5 روز) تثبیت گردید. آزمون نهایی در روز ششم انجام شد و فاصله بین دو کوشش اکتساب و نگهداری 75 دقیقه بود. اثر حاد مت آمفتامین (30 دقیقه بعد از تزریق) موجب شد که رت های وابسته زمان نهفتگی به طور معنادار بیشتری را در آموزش ماز آبی نسبت به گروه کنترل صرف کنند (p< 0/05). همچنین به طور معناداری زمان کمتری را در ناحیه هدف( p< 0/05 ) صرف کردند. علاوه بر این اثر مزمن مت آمفتامین (120 دقیقه پس از تزریق) در رت های وابسته نشان داد که زمان نهفتگی و مسافت طی شده برای پیدا کردن سکو در رت های وابسته و کنترل در طی روزهای آموزش یکسان بود، اما در طی آزمون کاوشی گروه وابسته به مت آمفتامین زمان به طور معنادار کمتری را در ناحیه هدف صرف کردند (p< 0/05). نتایج نشان داد که زمان ( اسکب لتنسی) اثر حاد و مزمن مت آمفتامین ر ا در کوشش های اکتساب و نگهداری در آزمون حافظه کاری بطور معناداری در دو گروه مت آمفتامین و کنترل متفاوت بود. یافته های ما نشان داد 120 دقیقه بعد از تزریق مت آمفتامین در رت های وابسته توانایی یادگیری آسیب می بیند، همچنین نگهداری حافظه بلند مدت فضایی آسیب می بیند. بعلاوه وابستگی به مت آمفتامین به هیچ یک از یادگیری و نگهداری حافظه کاری فضایی آسیب نمی زند. واژه های کلیدی: حافظه کاری و مرجع فضایی، ماز آبی، رت های وابسته به مت آمفتامین

مقدمه: مواجهه با مورفین در دوران جنینی یک عامل خطر برای نواقص عصب شناختی و رفتاری در فرزندان است. پژوهش های اخیر نشان داده اند که ورزش اختیاری توسط مادر باردار، اضطراب ناشی از وابستگی در دوران پیش از تولد و همچنین مصرف اختیاری مورفین در مدل حیوانی را در بچه موش ها کاهش می دهد. بنابراین هدف مطالعه حاضر این است که آیا ورزش شنا توسط مادران باردار وابسته به مورفین، اضطراب، افسردگی و مصرف اختیاری مورفین را در بچه های آن ها کاهش می دهد. روش: موش های باردار دوبار در روز به مدت 8 روز (روزهای 11 تا 18 بعد از لقاح) با تزریق زیر جلدی مورفین دچار وابستگی شدند. تمرین ورزشی شنا نیز با 60 دقیقه در روز و 5 بار در هفته از روز 11 تا 20 بارداری انجام شد. سپس توله موش های متولد شده در ماز بعلاوه ای شکل مرتفع (epm)، تست ترجیح ساکاروز (spt) و مدل حیوانی مصرف اختیاری مورفین (tbc) مورد ارزیابی قرار گرفتند.