هدف از این پژوهش بررسی رابطه سبک زندگی و امید به زندگی با بهزیستی روانشناختی سالمندان آموزش و پرورش شهرستان داراب می باشد. روش انجام این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی می باشد .جامعه آماری 300 نفر از سالمندان باز نشسته عضو کانون بازنشستگان می باشند. نمونه آماری شامل 150 نفر است که شامل 80نفر مرد و 70 نفر زن بود که با توجه به جدول مورگان به روش تصادفی سهمیه ای انتخاب شده اند. در این تحقیق ابزار پژوهش شامل پرسشنامه سبک زندگی میلر اسمیت، امید به زندگی اشنایدر، و بهزیستی روانشناختی ریف می باشد که پس از اطمینان از روایی وپایایی در پژوهش حاضر به کار گرفته شدند .برای تجزیه وتحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون استفاده شد.یافته ها نشان داد که بین سبک زندگی با بهزیستی روانشناختی سالمندان رابطه معکوس معنی دار وجود دارد.همچنین بین امید به زندگی بابهزیستی روانشناختی رابطه مستقیم معنی دار وجود دارد.بین متغیرهای پیش بین (سبک زندگی و امید به زندگی)و متغیر ملاک (بهزیستی روانشناختی)رابطه خطی معنا داری در سطح یک درصد وجودداردوسبک زندگی وامید به زندگی بطور معناداری قادر به پیش بینی بهزیستی روانشناختی می باشند.از بین خرده مقیاسهای سبک زندگی،ارتباطات اجتماعی،وسلامت با بهزیستی روانشناختی رابطه خطی معنا داری دارند.وضعیت سلامت چون بتای بزرگتری نسبت به ارتباطات اجتماعی داردپس پیش بین قوی تری برای بهزیستی روانشناختی می باشد. همچنین سبک زندگی نسبت به امید به زندگی پیش بین قوی تری برای بهزیستی روانشناختی می باشدچون بتای بزرگتری(56/-) نسبت به امید به زندگی دارد.