گسترش و دگرگونی بی سابقه مراودات تجاری بین المللی در سده اخیر، کشور های جهان را بر آن داشته است تا دست به تنظیم معاهدات بین المللی بزنند که مورد اتفاق اکثر کشورها باشد. تنظیم کنوانسیون بیع بین المللی مصوب 1980 وین، یکی از نمونه های بارز این تلاش هاست. یکی از قسمت های اساسی این کنوانسیون، شروط فسخ معامله است که در نظام حقوقی داخلی ما و همچنین کنوانسیون بیع بین المللی به عنوان یکی از ضمانت های اجرای تعهدات طرفین معامله اهمیت ویژه ای به آن داده شده است. تحقیق حاضر، در سه فصل، به ترتیب به بیان کلیات، تفسیر موارد جواز فسخ در کنوانسیون و تطبیق این موارد با فقه امامیه و حقوق ایران پرداخته شده است و با استفاده از روش کتابخانه ای و فیش برداری از منابع فقهی امامیه، قانون مدنی ایران، متن کنوانسیون بیع و تفاسیر موجود از مواد کنوانسیون، به این سوال اساسی پاسخ خواهیم داد که آیا امکان مبنایی و قانونی پذیرش و عضویت در کنوانسیون مذکور از سوی ایران وجود دارد یا خیر. بررسی های ما نشان می دهد که علی رغم وجود برخی تفاوت های شکلی و محتوایی بین کنوانسیون و مبانی مورد نظر ما، وجود اشتراکات محتوایی اساسی و همچنین یک سری عمومات و اجمال ها، زمینه را برای تفسیری جدید از کنوانسیون، مطابق با نظام حقوقی ایران فراهم می کند. به عبارت دیگر در صورت بررسی دقیق مواد کنوانسیون بیع بین المللی و آموزش فعالان این عرصه، ایران می تواند به عنوان یک قدرت برتر اقتصادی منطقه به این معاهده بپیوندد و از ظرفیت های موجود در زمینه تجارت بین المللی در جهت تأمین منافع ملی خود استفاده نماید. کلیدواژه: کنوانسیون – فسخ یا خیار – عقد بیع - ضمانت اجرا – نقض اساسی – اجرای اجباری.